Λυτρωτική Ανδρεία: Αυγούστου 2013

Κυριακή 25 Αυγούστου 2013

Ἀπὸ τὸ βίο τοῦ ἁγίου Παχωμίου

n/a

Ὁ μέγας Παχώμιος χαιρόταν πολύ, διαπιστώνοντας ὅτι ὁ μαθητής του Θεόδωρος ἦταν σὲ ὅλα συνετός, καὶ ὅτι, μολονότι νέος, ὄχι μόνο δὲν εἶχε τὴν (ἀνώριμη) σκέψη τῶν νέων, ἀλλὰ στήριζε στὴν ἄσκηση καὶ ἄλλους, τοὺς πιὸ ἀδύνατους.
Καθὼς λοιπὸν εἶχαν συνήθεια νὰ συγκεντρώνονται ὅλοι (οἱ μοναχοί) κάθε βράδυ σ᾿ ἕνα σημεῖο τῆς μονῆς καὶ ν᾿ ἀκοῦνε τὴ διδαχὴ τοῦ μεγάλου (Παχωμίου), (κάποια φορά), ὅταν ὅλοι εἶχαν μαζευτεῖ γι᾿ αὐτό, προστάζει ἐκεῖνος τὸ Θεόδωρο - νέον, ὅπως εἴπαμε, ὄχι πάνω ἀπὸ εἴκοσι χρονῶν - νὰ κηρύξει στοὺς ἀδελφοὺς τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ. Κι αὐτὸς ἀμέσως, χωρὶς καμιὰ ἀντιλογία ἢ παρακοή, ἄνοιξε τὸ στόμα του καὶ τοὺς εἶπε πολλὰ ὠφέλιμα.
Μερικοὶ ὅμως ἀπὸ τοὺς γεροντότερους, βλέποντας αὐτὸ τὸ πρᾶγμα, δὲν θέλησαν νὰ τὸν ἀκούσουν.
«Θὰ μᾶς διδάξει αὐτὸς ὁ ἀρχάριος;», εἶπαν μεταξύ τους.
«Δὲν θὰ τὸν ἀκούσουμε!». Ἄφησαν λοιπὸν τὴ σύναξη κι ἔφυγαν ὁ καθένας γιὰ τὸ κελλί του.
Ὅταν τέλειωσε ἡ διδασκαλία, ὁ μέγας (Παχώμιος) ἔστειλε καὶ τοὺς κάλεσε.
Καὶ μόλις ἦρθαν, τοὺς ρώτησε:
- Γιὰ ποιὸ λόγο ἀφήσατε τὸ κήρυγμα καὶ φύγατε γιὰ τὰ κελλιά σας;
- Καλά, ἀποκρίθηκαν, ἔβαλες ἕνα παιδὶ νὰ κάνει τὸ δάσκαλο σὲ τόσους γέροντες, ποὺ πέρασαν μία ζωὴ μέσα στὸ μοναστῆρι;
Ὅταν τοὺς ἄκουσε (ὁ ὅσιος), σκυθρώπιασε καὶ ἀναστέναξε βαθιά.
- Ξέρετε, εἶπε, ἀπὸ ποῦ ἄρχισαν νὰ μπαίνουν τὰ κακὰ στὸν κόσμο;
- Ἀπὸ ποῦ; ρώτησαν ἐκεῖνοι.
- Ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνεια! Ἐξαιτίας της «ἐξέπεσεν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ὁ ἑωσφόρος, ὁ πρωὶ ἀνατέλλων» καὶ «συνετρίβη εἰς τὴν γῆν» (Ἡσ. 14:12). Ἐξαιτίας της κατοίκησε μαζὶ μὲ τὰ θηρία καὶ ὁ βασιλιὰς τῆς Βαβυλῶνας Ναβουχοδονόσορ (Δαν. 4:25-30). Ἢ μήπως δὲν ἀκούσατε τί λέει ἡ Γραφή, ὅτι «ἀκάθαρτος παρὰ Θεῷ πᾶς ὑψηλοκάρδιος» (Παροιμ. 16:5), καὶ ὅτι «πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται καὶ ὁ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται» (Λουκ. 14:11); Ἐπειδὴ λοιπὸν δὲν τὰ λογαριάσατε αὐτά, νικηθήκατε ἀπὸ τὸ διάβολο καὶ χάσατε ὅλη σας τὴν ἀρετή, γιατὶ ἡ ὑπερηφάνεια εἶναι μητέρα καὶ ἀρχὴ ὅλων τῶν κακῶν. Φεύγοντας, δὲν ἀπομακρυνθήκατε ἀπὸ τὸ Θεόδωρο, ἀλλὰ χωριστήκατε ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, καθὼς στερηθήκατε τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ. Εἶστε πραγματικὰ ἀξιολύπητοι. Πῶς δὲν καταλάβατε, ὅτι ὁ σατανᾶς ἦταν ποὺ σᾶς παρακίνησε νὰ φτάσετε σ᾿ αὐτὸ (τὸ κατάντημα;) Ὤ, τί παράδοξο! Ὁ Θεὸς «ἐταπείνωσεν ἑαυτὸν γενόμενος ὑπήκοος μέχρις θανάτου» (Φιλιπ. 2:8) γιὰ μᾶς, κι ἐμεῖς, ἂν καὶ ἀπὸ τὴ φύση μας ταπεινοὶ ἔχουμε ἔπαρση! Ὁ ἀπὸ τὴ φύση Του ὑψηλὸς καὶ ἄπειρος, ποὺ μὲ τὸ βλέμμα Του καὶ μόνο μπορεῖ νὰ κατακάψει τὰ πάντα, ἔσωσε τὸν κόσμο μὲ τὴν ταπείνωση, κι ἐμεῖς, ποὺ εἴμαστε χῶμα καὶ στάχτη καὶ ἀκόμα πιὸ τιποτένιοι ἀπὸ αὐτά, φουσκώνουμε ἀπὸ ὑπερηφάνεια, ἀγνοώντας ὅτι καταποντιζόμαστε ἔτσι στὰ κατάβαθα τῆς γῆς. Δὲν εἴδατε ἐμένα, μὲ πόση προσοχὴ παρακολουθοῦσα (τὴν ὁμιλία τοῦ Θεόδωρου;) Σᾶς βεβαιώνω, ὅτι ἐγὼ πάρα πολὺ ὠφελήθηκα ποὺ τὸν ἄκουσα. Γιατὶ δὲν τοῦ ἐπέτρεψα νὰ σᾶς κηρύξει γιὰ νὰ σᾶς δοκιμάσω, ἀλλὰ γιατὶ ἤθελα κι ἐγὼ ὁ ἴδιος νὰ ὠφεληθῶ. Πόσο περισσότερο λοιπὸν ἐσεῖς ἔπρεπε νὰ τὸν ἀκούσετε μὲ πολλὴ ταπεινοφροσύνη; Ἀλήθεια σᾶς λέω, ὅτι ἐγώ, ὁ ἐν Κυρίῳ πνευματικὸς πατέρας σας, ἤμουν κρεμασμένος ἀπ᾿ τὸ στόμα του, σὰν νὰ μὴ γνώριζα τὴ δεξιὰ καὶ τὴν ἀριστερὴ (στράτα). Σᾶς λέω λοιπὸν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ὅτι, ἂν δὲν δείξετε πολὺ μεγάλη μετάνοια γι᾿ αὐτὸ τὸ σφάλμα σας, ὥστε νὰ σᾶς συγχωρηθεῖ ἡ πτώση, θὰ χάσετε τὴν ψυχή σας, καὶ τοῦτο γιατὶ, μετὰ ἀπὸ αὐτὴ τὴν τόσο κακὴ ἀρχή, δὲν θὰ σταματήσετε, ὥσπου νὰ φτάσετε στὴν ἔσχατη ἀπόφαση τῆς καταδίκης σας.
Μὲ αὐτὰ τὰ λόγια τοὺς νουθετοῦσε (ὁ ὅσιος) καυτηριάζοντας ἀρκετὰ τὸ πάθος τῆς ὑπερηφάνειας, κι ἔτσι γιάτρεψε ἀποτελεσματικὰ τὴν (πνευματική) ἀρρώστια τους. Γιατὶ ἦταν καὶ σκληρός, ὅποτε χρειαζόταν, ἀλλὰ καὶ ἤπιος πάλι, ὅταν τὸ καλοῦσε ἡ περίσταση, ἄλλοτε ἐλέγχοντας καὶ ἄλλοτε παρακινώντας πρὸς τὸ ἀγαθὸ ἐκείνους ποὺ ἁμάρταναν.

Ιστορία του Μοναχισμού παχωμιος

Ιστορία του Μοναχισμού

Ο Άγιος Παχώμιος και ο Κοινοβιακός Μοναχισμός

του Γεωργίου Φλωρόφσκυ
Επίτιμου καθηγητού της Ιστορίας της Ανατολικής Εκκλησίας του Πανεπιστημίου του Harvard

Πηγή: Απόσπασμα από το βιβλίο: "Οι Βυζαντινοί Ασκητικοί και Πνευματικοί Πατέρες". (Μετάφραση Παναγιώτη Κ. Πάλλη. Εκδόσεις Πουρναρά. Θεσσαλονίκη 1992, σελ. 190-202).

Δεν θα πρέπει να λησμονείται ότι αυτός που πρώτος εισήγαγε το μοναχισμό στη Λατινική Δύση ήταν ο Άγ. Αθανάσιος. Κατά την εξορία του το 340, ο Άγ. Αθανάσιος έφερε μαζί του στη Ρώμη δυο μοναχούς από την Αιγυπτιακή έρημο, εκ των οποίων ένας ήταν ο Αμμώνιος ο άλλος ήταν ο Ισίδωρος. Η Ρώμη ένιωσε αμηχανία. Αλλά η αρχική αντίδραση αποδοκιμασίας και περιφρόνησης γρήγορα μεταβλήθηκε σε θαυμασμό και ύστερα σε μίμηση. Δυο πρόσθετες επισκέψεις του Αγ. Αθανασίου στη Ρώμη στερέωσαν την έναρξη της μοναστικής κινήσεως στη Λατινική Δύση. Ο Αγ. Αθανάσιος επέδρασε ακόμα και στο βόρειο τμήμα της Λατινικής αυτοκρατορίας -κατά την εξορία του το 336 έζησε αρκετό καιρό στα Τρέβιρα (Trier), και όπου πήγε ο Άγ. Αθανάσιος εξάπλωσε τη γνώση του μοναχισμού. Τον ίδιο περίπου καιρό όμως στην Αίγυπτο, ο Άγιος Παχώμιος οργάνωνε τον Κοινοβιακό Μοναχισμό.

Αυτή η οδός του εν απομονώσει αγώνος ήταν δύσκολη και για πολλούς αποδείχθηκε επικίνδυνη. Πολύ νωρίς εμφανίστηκε ένας άλλος τύπος μοναστικού αποικισμού ή κοινότητα, το κοινόβιο (από την ελληνική λέξη κοινόβιος, που σημαίνει κοινή ζωή, παράγεται από το κοινός και βίος), του οποίου οργανωτής θεωρείται ότι είναι ο Άγ. Παχώμιος, αν και πολλοί δέχονται ότι ο Άγ. Παχώμιος ήταν μόνο ένας από πολλούς ηγουμένους μοναστηριών που είχαν κοινή ζωή. Πρώτος ο Άγ. Ιερώνυμος Ισχυρίστηκε κάτι τέτοιο στη μετάφραση που έκανε του κανόνα του Αγ. Παχωμίου. Το Κοινόβιο δεν ήταν απλώς μια από κοινού συμμεριζόμενη ζωή αλλά κατά κυριολεξία μια κοινή ζωή, με πλήρη αμοιβαιότητα, και πλήρες άνοιγμα του ενός προς τον άλλον. Το πρώτο κοινόβιο ιδρύθηκε, όπως λέγεται, από τον Άγ. Παχώμιο (περίπου 290-346), ο οποίος είχε αρχίσει την πνευματική του «δοκιμασία» ως ερημίτης. Είχε πεισθεί ότι η εν απομονώσει ζωή ήταν πέρα από τη δύναμη των αρχαρίων και άχρηστος γι’ αυτούς.

Η πρώτη ζωή του Παχωμίου ήταν διαφορετική από εκείνη του Αγ. Αντωνίου. Ήταν σύγχρονος του Αγ. Αντωνίου, και επίσης Αιγύπτιος κόπτης. Αντίθετα από τον Άγ. Αντώνιο, αυτός γεννήθηκε από ειδωλολάτρες γονείς στην Esneh της Άνω Θηβαΐδος της Αιγύπτου. Ο Παχώμιος υπηρέτησε στο στρατό έλαβε μέρος στην εκστρατεία του Κωνσταντίνου κατά του Λικινίου. Τα γεγονότα της ζωής του συγχέονται λόγω των έξι τουλάχιστον βιογραφιών που γράφτηκαν για τον Άγ. Παχώμιο. Αυτός και οι σύντροφοι του στο στρατό έτυχαν ευγενικής μεταχειρίσεως από τους Χριστιανούς στη Θήβα, ώστε ο Παχώμιος άρχισε να ενδιαφέρεται για το Χριστιανισμό. Φαίνεται ότι βαφτίστηκε λίγο αργότερα -μερικοί ισχυρίζονται ότι αυτό έγινε το 307· άλλοι, το 313, αφού απολύθηκε από το στρατό. Ο Παχώμιος άρχισε τη «δοκιμασία» του κάτω από τον ερημίτη Παλάμονα στη Schenesit. Αυτή ήταν η αρχή του στην αναχωρητική ζωή, μια ζωή γεμάτη δυσκολίες, όπως του είπε ο Παλαμών. «Πολλοί ήρθαν εδώ γιατί αηδίασαν τον κόσμο, και δεν άντεξαν. Να θυμάσαι, παιδί μου, η τροφή μου αποτελείται μόνο από ψωμί και αλάτι. Δεν πίνω κρασί, δεν τρώγω λάδι, τη μισή νύχτα ξαγρυπνώ ψάλλοντας Ψαλμούς και μελετώντας τις Γραφές, και μερικές φορές περνώ όλη τη νύχτα χωρίς ύπνο». Ο Παχώμιος έζησε επί έξι ή επτά χρόνια την αναχωρητική ζωή μαζί με τον Παλάμονα.

Πρέπει κανείς να αναπτυχθεί βαθμιαία για την δημιουργική ελευθερία της ερημητικής, αναχωρητικής ζωής. Η πρώτη μορφή του μοναχισμού η αναχωρητική ζωή περιλάμβανε πολλούς κινδύνους, όπως είπε ο Παλαμών. «Όσο απλουστευμένη κι αν γίνει η υλική ζωή, όταν τη ζει κανείς μόνος του, θα μπορούσε να γίνει τόσο δύσκολη ώστε η πνευματική προσπάθεια του μοναχού να διατρέχει τον κίνδυνο να γίνει πιο επιβαρυμένη παρά απελευθερωμένη από αυτή την απλούστευση … . Ο μοναχισμός διέτρεχε τον κίνδυνο να χάσει τον εαυτό του … Και να εκφυλιστεί από το ίδιο το γεγονός της αναπτύξεώς του». Στο τέλος των πρώτων επτά ετών του ο Παχώμιος, λέγεται, άκουσε μια φωνή που του υπενθύμισε τον «όρκο» του να υπηρετεί τους άλλους. Με τα ίδια του τα χέρια έκτισε κτίρια για να συγκεντρώσει συντρόφους. Η «κλήση» του περιγράφεται από τον Παλλάδιο στην «Λαυσαϊκή Ιστορία». Στη χώρα της Θηβαΐδος … Υπήρχε ένας μακάριος άνθρωπος του οποίου το όνομα ήταν Παχώμιος, και αυτός ο άνθρωπος ζούσε μια όμορφη ζωή ασκητικής υπεροχής, και επιβραβεύτηκε με την αγάπη του Θεού και των ανθρώπων. Αυτός, λοιπόν, ο άνθρωπος, καθώς καθόταν στο κελί του, είδε να παρουσιάζεται μπροστά του ένας Άγγελος ο οποίος του είπε. «Αφού συμπλήρωσες τη μαθητεία σου, είναι περιττό να μένεις εδώ. Αλλά έλα, και πήγαινε και μάζεψε κοντά σου αυτούς που είναι περιπλανώμενοι, και μείνε μαζί τους».

Ο Παχώμιος επέβαλε έναν κανόνα ασκήσεως ώστε η νέα κοινότητα να μπορέσει να λειτουργήσει με κάποια τάξη, να μπορέσει να λειτουργήσει εύτακτα κάτω από την αδιαφιλονίκητη εξουσία ενός ηγουμένου. Αυτή ήταν η πρώτη προσπάθεια του Παχωμίου να επιβάλει τάξη στους μοναχούς. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας, περιγράφεται ως εξής: «Όταν αυτός είδε τους αδελφούς να συγκεντρώνονται γύρω του, καθόρισε τον εξής κανόνα γι’ αυτούς: κάθε μοναχός θα ήταν υπεύθυνος για τον εαυτό του και θα απασχολούσε τον εαυτό του με εργασία για λογαριασμό του. Αλλά θα έχουν ένα κοινό ταμείο για τις υλικές ανάγκες: π.χ. για τροφή, ή και για τα έξοδα που χρειάζονταν για τους επισκέπτες που έρχονταν να τους επισκεφθούν -γιατί κι αυτοί έτρωγαν μαζί. Οι μοναχοί έπρεπε να αναθέσουν σ’ αυτόν τη διαχείριση αυτού που είχαν να διαθέσουν, και αυτό να το έκαναν ελεύθερα και εκούσια, εμπιστευόμενοι σ' αυτόν να φροντίζει για όλες τις ανάγκες τους. Εθεωρείτο ότι αυτός ήταν το έμπιστο όργανό τους σε θέματα εργασίας και ο κατά Θεόν πατέρας τους». Εν τούτοις, το αποτέλεσμα ήταν ολέθριο. Οι μοναχοί του Παχωμίου τον μεταχειρίζονταν όχι ως κεφαλή με αδιαμφισβήτητη εξουσία αλλά μάλλον ως υπηρέτη. «Βλέποντας την ταπείνωση και την ηπιότητά του, οι μοναχοί του φέρνονταν αλαζονικά και με παντελή έλλειψη αβροφροσύνης. Και όσες φορές έπρεπε να πάρει μια απόφαση για την τακτοποίηση ορισμένων υποθέσεων τους, αυτοί του αντιμιλούσαν κατά πρόσωπο και τον προσέβαλαν, λέγοντας ότι δεν θα τον υπάκουαν. Αλλά αυτός, χωρίς να τους φέρεται καθόλου με τον ίδιο τρόπο, τους ανεχόταν με υπομονή: 'θα δουν', έλεγε, 'την υπομονή μου και τη λύπη μου, και θα επιστρέψουν στον Θεό. Θα μετανοήσουν και θα φοβηθούν τον Θεό'». Κι όμως, αυτή η ευχή, αυτή η ελπίδα του Παχωμίου, αποδείχθηκε απατηλή. Γιατί περίπου πέντε χρόνια ο Παχώμιος υπέφερε τις προσβολές και τις ύβρεις τους. Τελικά, αφού προσευχήθηκε μια ολόκληρη νύχτα, ο Παχώμιος άλλαξε τη στάση του ριζικά. Από τώρα και στο εξής οι μοναχοί θα ήταν υποχρεωμένοι να δεχτούν έναν αυστηρό κανόνα ή αλλιώς να φύγουν.

Η πρώτη αρχή του καινούριου κανόνα ήταν πειθαρχία στην εξουσία του. «Λοιπόν, όταν καλείστε στη σύναξη, θα έρχεστε όλοι και δεν θα κάνετε ό,τι κάνατε στο παρελθόν… Το ίδιο και όταν καλείστε για φαγητό, θα έρχεστε μαζί, χωρίς να κάνετε ό,τι κάνατε στο παρελθόν. Και όταν έχετε να κάνετε κάποια εργασία που έχει σχέση με τις κοινές μας ανάγκες, θα έρχεστε όλοι μαζί, και δεν θα αδιαφορείτε γι’ αυτήν όπως κάνατε μέχρι τώρα. Αν τώρα δεν θέλετε να υπακούσετε στις οδηγίες που σας έδωσα, πηγαίνετε όπου σας αρέσει, γιατί του Κυρίου είναι η γη και όλα όσα είναι σ’ αυτήν (Ψαλμοί 23:1). Και αν θέλετε να πάτε κάπου άλλου, κάνετε όπως σας αρέσει, γιατί, όσο αφορά σε μένα, δεν θα σας δεχθώ πια άλλο, παρά μόνο αν συμμορφωθείτε με όλες τις οδηγίες που σας έδωσα». Η άμεση αντίδραση των μοναχών ήταν να μην πάρουν στα σοβαρά αυτή την καινούρια στάση του. Άρχισαν να χλευάζουν και να κοροϊδεύουν τον Παχώμιο, ο οποίος τελικά κατάλαβε ότι ήταν αδύνατο να προσεγγίσει αυτούς τους απείθαρχους μοναχούς, και τους πέταξε έξω από τη μονή.

Σύμφωνα με το μύθο, ένας Άγγελος του Θεού έδωσε έναν κανόνα στον Αγ. Παχώμιο και του εξήγησε: «Σου έδωσα αυτόν τον κανόνα γι’ αυτούς των οποίων ο νους δεν έχει ακόμα ωριμάσει ώστε αυτοί να μπορέσουν να αποκτήσουν ελευθερία πνεύματος τηρώντας έναν γενικό κανόνα ζωής με φόβο ενώπιον του Κυρίου, έστω κι αν αυτοί είναι δύστροποι δούλοι». Το ιδεώδες παρέμεινε το ίδιο με εκείνο των αναχωρητών -ελευθερία του πνεύματος αλλά η οδός προς επίτευξη αυτού του ιδεώδους είχε αλλάξει. Ο Παλλάδιος, ένας Γαλάτης μοναχός, γράφει για την ανταλλαγή απόψεων πάνω στον κανόνα μεταξύ του αγγέλου και του Παχωμίου:

«Και ο Άγγελος του έδωσε ένα βιβλίο μέσα στο οποίο τα εξής γραφόταν:

1) Κάθε άνθρωπος να τρώει και να πίνει όποτε θέλει, και ανάλογα προς τη δύναμη αυτών που τρώνε και πίνουν να επιβάλλεις εργασία. Και να μην τους συγκρατείς ούτε από το φαγητό ούτε από τη νηστεία. Επιπλέον, σ' αυτούς που είναι δυνατοί να αναθέτεις δύσκολες δουλειές' και σ' αυτούς που είναι μικρότερης αντοχής και σ' αυτούς που νηστεύουν να αναθέτεις ελαφρές δουλειές

2) Και να κάνεις γι’ αυτούς ένα κελί, και αυτοί να μένουν μαζί τρεις τρεις·

3) Και αυτοί θα τρώνε όλοι μαζί σ' ένα μέρος·

4) Και δεν θα κοιμούνται ξαπλώνοντας κάτω, αλλά θα κάνεις γι’ αυτούς καθίσματα ώστε όταν κάθονται κάτω να μπορούν να στηρίζουν το κεφάλι τους·

5) Τη νύχτα να φορούν ενδύματα χωρίς μανίκια, και η μέση τους να είναι ζωσμένη, και να φορούν σκούφο· και θα μετέχουν στη Θεία Ευχαριστία το Σάββατο και την Πρώτη ημέρα της Εβδομάδος, φορώντας σκούφο χωρίς κανένα χνούδι επάνω του, και κάθε σκούφος να έχει στο μπροστινό μέρος του ένα σταυρό φτιαγμένο με πορφύρα·

6) Και θα τοποθετήσεις τους μοναχούς, σε είκοσι τέσσερες διαβαθμίσεις, και σε κάθε διαβάθμιση θα δώσεις ένα γράμμα της ελληνικής αλφαβήτου … Σε κάθε διαβάθμιση ένα γράμμα».

«Και ο Άγγελος έδωσε την εντολή 'ένας μοναχός που ήταν ξένος και είχε διαφορετική ενδυμασία από τη δική τους να μην καθίσει μαζί τους στο τραπέζι· ο άνθρωπος που ζήτησε να γίνει δεκτός ως μοναχός σ' εκείνο το μοναστήρι ήταν υποχρεωμένος να δουλεύει εκεί για τρία χρόνια, μετά τα οποία μπορούσε να δεχθεί την κουρά. Όταν οι μοναχοί έτρωγαν μαζί έπρεπε να καλύπτουν τα πρόσωπα τους με τα καλύμματα της κεφαλής τους, ώστε να μην μπορεί ο ένας να δει τον άλλον να τρώγει, και δεν έπρεπε να κουβεντιάζουν μεταξύ τους στο τραπέζι, και δεν έπρεπε να ατενίζουν ολόγυρα ή από τη μια πλευρά στην άλλη'. Και ο Άγγελος έδωσε την εντολή να επαναλαμβάνουν κάθε μέρα δώδεκα τμήματα από το Ψαλτήρι, και κάθε βράδι δώδεκα τμήματα από το Ψαλτήρι, και κάθε νύχτα δώδεκα τμήματα από το Ψαλτήρι, και όταν έρχονταν για να φανέ να επαναλαμβάνουν τον Μεγάλο Ψαλμό. Και ο μακάριος Παχώμιος είπε στον Άγγελο, 'Τα τμήματα του Ψαλτηρίου που μας όρισες να επαναλαμβάνουμε είναι πολύ λίγα'. Και ο Άγγελος του είπε, 'Τα τμήματα του Ψαλτηρίου που σας όρισα είναι πράγματι λίγα, ώστε ακόμα και οι αδύνατοι μοναχοί να μπορούν να τηρήσουν τους κανόνες, και να μην υποφέρουν από αυτό. Γιατί για τους τελείους δεν υπάρχει νόμος επειδή ο νους τους είναι όλες τις εποχές απασχολημένος με τον Θεό, αλλά αυτός ο νόμος, που όρισα γι’ αυτούς που δεν έχουν τέλειο νου, ορίζεται γι’ αυτούς, ώστε, και αν τηρούν μόνο αυτά που ορίζονται από τους κανόνες, να μπορούν να αποκτούν παρρησία'. Τώρα πάρα πολλές μοναχές εφαρμόζουν πιστά αυτόν το νόμο και τον κανόνα».

Όταν έδιωξε τους απείθαρχους μοναχούς, ο Άγ. Παχώμιος δεν χρειάστηκε να περιμένει πολύ πριν έλθουν άλλοι, άλλοι που ήταν πρόθυμοι να υπακούσουν και να πειθαρχήσουν. «Από μια προνοιακή διάθεση του Θεού παρακινούμενοι, ήλθαν στον Παχώμιο τρεις άνθρωποι … οι οποίοι του είπαν την επιθυμία τους να γίνουν μοναχοί της συντροφιάς του και να υπηρετήσουν το Χριστό. Τους ρώτησε αν ήσαν ικανοί να χωριστούν από τους γονείς τους και να ακολουθήσουν το Σωτήρα, και ύστερα τους εξήτασε. Αφού πήρε ικανοποιητικές απαντήσεις και βεβαιώθηκε ότι οι διαθέσεις τους ήταν καλές, τους εξεδήλωσε αισθήματα χαράς και αγάπης του Θεού. Όσο γι’ αυτούς, από τη στιγμή που μπήκαν μέσα στην αγία συνάθροιση αφιερώθηκαν σε μεγάλες ασκήσεις και πολλά είδη ασκήσεως». Ο αριθμός αυτών που ενδιαφέρθηκαν να γίνουν μοναχοί μεγάλωνε. Ο Παχώμιος έχτισε μια Εκκλησία όταν ο αριθμός τους έφθασε τους εκατό. Αλλά αυτοί πήγαιναν στην τοπική Εκκλησία στο χωριό για την ευχαριστιακή Λειτουργία. Ο Παχώμιος πίστευε σε μια λαϊκή ιδέα του μοναχισμού, κάτι που πολύ συχνά εκφράζεται στα αποφθέγματα των Πατέρων.

Η αιτία γι’ αυτό ήταν ο φόβος της ζηλοτυπίας και της ματαιοδοξίας για μοναχούς που έγιναν ιερείς. Ακόμα και όταν επικράτησε να τελούν την ευχαριστιακή Λειτουργία στο μοναστήρι, αυτή γινόταν από τους κληρικούς του χωριού. Αν έρχονταν στον Παχώμιο ιερείς για να γίνουν μοναχοί, αυτός τους δεχόταν μόνο όταν δέχονταν την ίδια ακριβώς ζωή όπως και οι άλλοι μοναχοί.

Μια κοινότητα μαθητών συγκεντρώθηκε σιγά - σιγά γύρω από τον Άγ. Παχώμιο στην Ταβεννησία και ύστερα στη Pebou της Θηβαΐδος. Τους οργάνωσε πάνω σε αρχές αυστηρής πειθαρχίας ο μοναστικός του κανόνας, ο πρώτος μοναστικός κανόνας που γνωρίζουμε, αποτελείτο από 194 άρθρα. Κανένας δεν μπορούσε να γίνει δεκτός αν δεν ήξερε να διαβάζει - γι’ αυτό ένας «δόκιμος» ήταν υποχρεωμένος να μάθει να διαβάζει και να γράφει πριν να γίνει δεκτός. Ο βασικός κανόνας της κοινότητας είναι ακριβώς αυτή η αυστηρή, πιστή προσήλωση στους καθιερωμένους κανόνες, που αναφέρονται ακόμα και στις πιο μικρές λεπτομέρειες της καθημερινής ζωής. Με άλλα λόγια, υπάρχει μια πλήρης εγκατάλειψη της βουλήσεως ή της ελευθερίας. Αντί μιας δημιουργικής αυτοσχεδίασης της ερημητικής ζωής, εδώ πραγματοποιείται ένα ιδεώδες μιας ρυθμισμένης ζωής που προστατεύεται από την αυστηρή καθοδήγηση ενός εξαίρετου ηγουμένου. Όλοι οι αδελφοί συγκεντρώνονταν μαζί για να προσευχηθούν. Στον καθένα δινόταν να κάνει χειρονακτική εργασία αυτή ήταν αυστηρώς καθορισμένα έργα, σχετικά με τη γεωργία, την κατασκευή λέμβων, την κατασκευή καλαθιών, την ύφανση. Σε κανέναν δεν επιτρεπόταν να αλλάξει μόνος του αυτά τα έργα ή να τα αυξήσει. Αυτή η ζωή ήταν μια αληθινά κοινή ζωή και ένας αληθινά κοινός αγώνας, που είχε αυστηρή κοινωνικότητα και αμοιβαία προσοχή και αμοιβαία ενδιαφέροντα, και όπου τίποτα δεν αφηνόταν σφραγισμένο (κρυφό). Το ότι η άσκηση ήταν αυστηρή επιβεβαιώνεται από τον Άγ. Ιωάννη τον Κασσιανό στο βιβλίο του «θεσμοί του Κοινοβίου». Ο κύριος σκοπός του έργου του Ιωάννη του Κασσιανού ήταν να εξηγήσει το μοναχισμό και τις αρχές του στη Λατινική Δύση. Αυτός γράφει (4,1) ότι το μοναστήρι στην Ταβεννησία «είναι αυστηρότερο στην ακαμψία του συστήματος του από όλα τα αλλά», ότι «η πειθαρχία με την οποία όλοι οι μοναχοί υποτάσσονταν όλες τις ώρες στον ένα Πρεσβύτερο είναι ό,τι κανένας μας δεν θα έδειχνε στον άλλο έστω και για λίγη ώρα, ή δεν θα απαιτούσε από αυτόν». Αλλού (4,30) γράφει ότι «το κοινόβιο της Ταβεννησίας είναι το πιο αυστηρό από όλα».

Όταν μεγάλωσε το μοναστήρι στην Ταβεννησία, ο Άγ. Παχώμιος δημιούργησε γρήγορα ένα δεύτερο του ίδιου είδους στο Pebou, ένα εγκαταλελειμμένο χωριό κοντά στην Ταβεννησία. Η αδελφή του Μαρία, του ζήτησε να ιδρύσει και να οργανώσει ένα μοναστήρι για μοναχές εκεί κοντά. Ο Αγ. Παχώμιος δεν δέχτηκε ποτέ την αδελφή του να παρουσιαστεί μπροστά του. Συμφώνησε, φυσικά, στο αίτημά της. «Και υπήρχαν εκεί πολλές γυναίκες που ήταν μοναχές, και οι οποίες τηρούσαν πιστά αυτόν τον κανόνα ζωής, και αυτές ήλθαν από την άλλη πλευρά του πόταμου και πέρα από αυτόν, και υπήρχαν επίσης γυναίκες παντρεμένες που ήλθαν από την άλλη πλευρά του πόταμου από λίγη απόσταση. Και όταν κάποια πέθαινε, οι άλλες γυναίκες την έφερναν και την έθεταν κάτω πάνω στην κοίτη του ποταμού και έφευγαν. Τότε ορισμένοι αδελφοί διέσχιζαν τον ποταμό με μια βάρκα και την έφερναν από την άλλη όχθη ψάλλοντας Ψαλμούς και με αναμμένες λαμπάδες και με μεγάλη επισημότητα και τιμή, και την απέθεταν στο κοιμητήριο τους. Χωρίς πρεσβύτερο ή διάκονο δεν μπορούσε κανένας να πάει σε εκείνο το γυναικείο μοναστήρι, και τότε μόνο από Κυριακή σε Κυριακή».

Ύστερα ακολούθησαν άλλα καινούρια μοναστήρια. Όταν πέθανε το 346, ο Άγ. Παχώμιος είχε ιδρύσει εννέα ανδρικά μοναστήρια και δύο γυναικεία. Οι αριθμοί που δίνει ο Παλλάδιος μπορεί να μην είναι εξογκωμένοι, γιατί τα μοναστήρια του Παχωμίου αριθμούσαν τους μοναχούς τους σε δεκάδες χιλιάδων. «Και ζούσαν σε εκείνο το όρος περίπου εφτά χιλιάδες αδελφοί, και στο μοναστήρι όπου ζούσε ο ίδιος ο μακάριος Παχώμιος ζούσαν χίλιοι τριακόσιοι αδελφοί και κοντά σ' αυτά υπήρχαν επίσης άλλα μοναστήρια, που καθένα τους είχε περίπου τριακόσιους, η διακόσιους, η εκατό μοναχούς, που ζούσαν μαζί. Και όλοι εργάζονταν με τα χέρια τους και ζούσαν από αυτό. Και ό,τι είχαν που ήταν περιττό γι’ αυτούς το έδιναν στα γυναικεία μοναστήρια που ήταν εκεί. Κάθε μέρα αυτοί των οποίων ήταν η εβδομάδα υπηρεσίας σηκώνονταν και πήγαιναν στην εργασία τους· και άλλοι μαγείρευαν, και άλλοι έστρωναν τα τραπέζια και έβαζαν επάνω τους ψωμί, και τυρί, και δοχεία με ξύδι και νερό. Και υπήρχαν μερικοί μοναχοί που πήγαιναν να φάνε την τρίτη ώρα της ημέρας, και άλλοι την έκτη ώρα, και άλλοι την ενάτη, και άλλοι το βράδυ, και άλλοι που έτρωγαν μόνο μια φορά την ημέρα, και υπήρχαν άλλοι που έτρωγαν μόνο μια φορά την εβδομάδα… Μερικοί εργάζονταν στο περιβόλι, μερικοί στους κήπους, μερικοί στο σιδηρουργείο, μερικοί στο αρτοποιείο, μερικοί στο ξυλουργείο, μερικοί στο γναφείο (πλυντήριο υφασμάτων), και μερικοί έπλεκαν καλάθια και ψάθες με φύλλα φοινίκων, και ένας ήταν κατασκευαστής διχτύων, και ένας ήταν κατασκευαστής σανδάλων, και ένας ήταν γραφέας. Τώρα όλοι αυτοί οι άνθρωποι καθώς έκαναν το έργο τους επαναλάμβαναν τους Ψαλμούς και τις Γραφές σύμφωνα με τους κανόνες». Με την αύξηση των αριθμών, οπωσδήποτε, αυξήθηκε και η πειθαρχία.

Υπάρχουν έξι τουλάχιστον βιογραφίες του Αγ. Παχωμίου που διασώθηκαν -επέζησαν στην Βοχαϊρική Κοπτική, στη Σαχιδική, στην Αραβική, στην Συριακή, στην Ελληνική και στην Λατινική γλώσσα. Ο Αγ. Ιερώνυμος μετέφρασε τον Κανόνα του Παχωμίου στα Λατινικά το 404 δική του είναι η μόνη Λατινική μετάφραση που διασώθηκε. Η επίδραση του Παχωμιανού μοναχισμού αυξήθηκε στη Λατινική Δύση ως αποτέλεσμα της μεταφράσεως του Κανόνος. Το έργο Regula Orientalis -που είναι γνωστό και ως Regula Vigilii που γράφτηκε στη Γαλατία περί το 420 έχει δανειστεί πάρα πολλά από τον Κανόνα του Παχωμίου. Το έργο Regula Tarnatensis, που συντάχθηκε τον έκτο η έβδομο αιώνα, στηρίζεται επίσης πάρα πολύ στον Κανόνα του Παχωμίου. Ο Κανόνας του Aγ. Βενεδίκτου (περί το 540) και ο Κανόνας του Καισαρίου Αρελάτης (περί το 512-550) δεν στηρίζονται τόσο πάνω στον Κανόνα τον Παχωμίου, αν και είναι ολοφάνερη μια επίδραση. Ο Αγ. Βενέδικτος ο εν Aniane (πέθανε το 821) περιλαμβάνει τη Λατινική μετάφραση του Κανόνα του Αγ. Παχωμίου στη συλλογή που έκανε των κανόνων Codex Regularum monasticarum και αναφέρεται σ' αυτόν πολύ συχνά στο έργο του Concordia regularum.

Με την πάροδο του χρόνου, η θετική, ανώτερη αξία μιας κοινής ζωής, μιας κοινής συμμετοχής στη ζωή και τον αγώνα, καταδείχθηκε και αναγνωρίστηκε. Έχει διατυπωθεί η γνώμη ότι ο Άγ. Παχώμιος ήταν ο πρώτος που είπε ότι η κοινοβιακή μοναστική ζωή ήταν ανώτερη από τον αναχωρητικό βίο, γιατί ακριβώς «η κοινή ζωή» επέτρεπε με την ίδια τη δομή της μια υπηρεσία στους ανθρώπους. Ο Κανόνας του αγίου Παχωμίου δεν περιέχει τίποτε πάνω σ' αυτό το θέμα. Αυτό, όμως, δεν αποκλείει ότι ο Άγ. Παχώμιος δίδαξε μια τέτοια ιδέα.

Παρασκευή 16 Αυγούστου 2013

Ο ΙΟΡΔΑΝΗΣ ΠΟΤΑΜΟΣ – ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ (+) ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΚΥΡΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ

Σήμερα, αγαπητοί μου, είναι εορτή μεγάλη. Είναι η εορτή των Θεοφανείων. Εορτή για όλους τους ορθοδόξους λαούς. Ιδιαιτέρως την εορτάζει ή Ελλάς, χώρα ναυτική. Οι ναυτικοί μας, όπου και να πλέουν, είτε στον Ατλαντικό είτε στον Ειρηνικό ωκεανό, την τιμούν χαρμοσύνως σήμερα αγιάζονται τα νερά και οι θάλασσες με τον τίμιο σταυρό. Είναι η εορτή της φανερώσεως του μεγάλου μυστηρίου της αγίας Τριάδος. Η εορτή των Φώτων είναι το τέλος μιας εκκλησιαστικής περιόδου πού ονομάζεται Δωδεκαήμερο. Τελειώνει σήμερα το Δωδεκαήμερο, πού άρχισε με τη γέννηση του Χριστού. Να μιλήσουμε για την εορτή των Φώτων ; Μικρά ή διάνοια μας, ασθενής ή γλώσσα μας, και το μυστήριο πού αποκαλύπτεται σήμερα με τη βάπτιση του Κυρίου απέραντο όπως ο ωκεανός. Μάλλον πρέπει να σιωπήσουμε. Αλλά για να μη μείνει ο άμβωνας άφωνος τέτοια μέρα, τολμώ, επικαλούμενος τη χάρι του αγίου Πνεύματος, κάτι να πω. Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός παρουσιάστηκε στη γη ως άνθρωπος υπό τις πλέον ταπεινές συνθήκες ήλθε ως νήπιο, γεννήθηκε από πάμπτωχη κόρη σε μια κωμόπολη της Ιουδαίας μέσα σ΄ ένα σπήλαιο. Ποιός, βλέποντας το βρέφος εκείνο, ήταν δυνατόν να φανταστεί, ότι κάτω από αυτό το σχήμα κρυβόταν η Θεότης ; Μετά από οκτώ ήμερες δέχθηκε την περιτομή και έλαβε το όνομα Ιησούς Χριστός, «το υπέρ πάν όνομα» (Φιλ. 2,9). Δώδεκα ετών τον βλέπουμε πάλι στο ναό του Σολομώντος, όπου κατέπληξε τους σοφούς πρεσβυτέρους με τις ερωτήσεις και απαντήσεις του. Μετά, για το διάστημα από δώδεκα ετών έως τριάντα, ορισμένοι λένε πολλά φανταστικά, άσχετα με το Ευαγγέλιο. Αλλ΄ ένα είναι το βέβαιο ότι ο Ιησούς Χριστός έζησε αφανής. Αφάνεια. Ωραία είναι ή αφάνεια ! Που ήταν ; Έμενε και εργαζόταν στη Ναζαρέτ ως ξυλουργός. Κρατούσε σκεπάρνια, πριόνια, σφυριά και καρφιά. Είναι ο πρώτος εργάτης ! Τίμησε την εργασία εκεί στο εργαστήριο του νομιζομένου πατρός του. Έτσι έμεινε άγνωστος. Ποιός φανταζόταν, ότι αυτός ο ξυλουργός είναι ο προφητευμένος από αιώνων «υιός ανθρώπου» (Δαν. 7,13) ; Αλλ΄ ήρθε η ώρα να εμφανιστεί. Και τότε παρουσιάστηκε ο Ιωάννης ο Πρόδρομος. Κήρυττε μετάνοια και είλκυε κόσμο πολύ. Όλοι έσπευδαν στα ρείθρα του Ιορδανού, μετανοούσαν και εβαπτίζοντο. Μέσα στο πλήθος ήρθε και ο Χριστός. Ήταν απέριττος, χωρίς κάποιο εξωτερικό διακριτικό• δε φορούσε διάδημα. Ό Ιωάννης όμως διέκρινε, ότι κάτω από το φτωχικό του παρουσιαστικό υπήρχε η Θεότης. Τον αντελήφθη, γι΄ αυτό ακριβώς ήταν εκεί. Ο Χριστός του λέει• —Βάπτισε με. Ο Ιωάννης• —Δεν είμαι άξιος• εγώ έχω ανάγκη να βαπτισθώ από σένα. Ο Χριστός επιμένει και στο τέλος ο Ιωάννης πειθαρχεί. Κι όταν τον βάπτισε, τότε άνοιξαν οι ουρανοί, είδε το Πνεύμα το άγιο σαν περιστερά λευκή να κατεβαίνει επάνω στην κεφαλή του Χριστού μας, και ακούστηκε η φωνή του ουρανίου Πατρός να μαρτυρεί γι΄ αυτόν. Έτσι απεκαλύφθη το μέγα μυστήριο. Αλλ΄ αφού είναι αναμάρτητος, τότε γιατί βαπτίσθηκε ; Η βάπτισις του Χρίστου έχει πολλούς λόγους. Εβαπτίσθη, για ν΄ ακουσθεί η μαρτυρία του Πατρός, να φανεί η συμφωνία του αγίου Πνεύματος, και να βεβαιωθεί έτσι η Θεότης του Υϊού. Εβαπτίσθη, για να φανερωθεί το μέγα μυστήριο της αγίας Τριάδος. Εβαπτίσθη, για να αγιάσει τα ύδατα. Εβαπτίσθη ακόμα, για να είναι το βάπτισμα του υπόδειγμα σ΄ εμάς• αν βαπτίσθηκε εκείνος πού δεν είχε ανάγκη βαπτίσεως, πολύ περισσότερο έχουμε εμείς ανάγκη να βαπτισθούμε. Σήμερα αγιάζονται τα ύδατα. Κατ΄ εξοχήν δε αγιάσθηκαν τα ύδατα του Ιορδάνου ποταμού. Για τον Ιορδάνη μιλάει σήμερα το ευαγγέλιο, για τον Ιορδάνη μιλάει και η υμνολογία της Εκκλησίας, όταν λέγε : «Η θάλασσα είδε και έφυγεν, ο Ιορδάνης εστράφη εις τα οπίσω». Ο Ιορδάνης είναι ένας ποταμός όχι όπως ο Δούναβης και ο Βόλγας και ο Μισισιπής. Είναι ένας ποταμός σχετικά μικρός. Πηγές έχει στις χιονοσκεπείς κορυφές του Λιβάνου. Η ροή του δεν είναι ίσια^. έχει πολλές στροφές, και από το αεροπλάνο ο Ιορδάνης φαίνεται ως ένας πελώριος συστρεφόμενος όφις. Τα ρεύματά του πέφτουν στη λίμνη της Γεννησαρέτ. Από εκεί ξεχειλίζουν, συνεχίζουν νέα πορεία, και πέφτουν μέσα στη Νεκρά Θάλασσα, όπου ήταν άλλοτε οι περιώνυμες πόλεις Σόδομα και Γόμορρα, τις οποίες κατέστρεψε η οργή του Θεού για την ακολασία τους. Ο Ιορδάνης είναι ιστορικός ποταμός και συνδέεται με πολλές αναμνήσεις από τον αρχαίο κόσμο. Δύο – τρεις θα σας αναφέρω και θα τελειώσω το λόγο. α. Η διάβαση του Ιορδάνου ποταμού από την στρατιά του Ιησού του Ναυή «αβρόχοις ποσί». Όπως ο Ελληνικός λαός ήταν σκλαβωμένος τετρακόσια χρόνια στους Τούρκους, έτσι και ο Ισραηλιτικός λαός ήταν σκλαβωμένος στους Φαραώ της Αιγύπτου. Ύστερα από τετρακόσια χρόνια ανέτειλε το άστρο της ελευθερίας. Ο Μωϋσής οδήγησε το λαό. Βγήκαν από την Αίγυπτο, πέρασαν το όρος Σινά. Έπειτα με αρχηγό τον Ιησού του Ναυή πλησίασαν στη γη της επαγγελίας. Όταν έφτασαν στον Ιορδάνη ήταν καλοκαίρι και τα χιόνια του Λιβάνου είχαν λειώσει. Ο ποταμός είχε πλημμυρίσει και ήταν αδιάβατος. Τον πέρασαν όμως οι Εβραίοι – Πώς ; Με βάρκες, μέσα που διαθέτει σήμερα το μηχανικό ; Όχι. Τον πέρασαν δια θαύματος και είναι ιστορικό γεγονός, που το μαρτυρούν και τα ευρήματα της αρχαιολογίας. Κατόπιν εντολής του Θεού στον Ιησού του Ναυή, μόλις πάτησαν τα πόδια των ιερέων με την Κιβωτό της Διαθήκης στον Ιορδάνη, ο ποταμός κόπηκε στα δύο. Το ένα μέρος κύλησε προς τα κάτω και το άλλο έγινε πελώριο φράγμα, σαν το φράγμα του Αλιάκμονος. Έτσι πέρασαν οι Ισραηλίτες «αβρόχοις ποσίν» (Ιησού Ναυή κεφ. 3-4). Άλλη ιστορική ανάμνηση, που συνδέεται με τον Ιορδάνη ποταμό, είναι η θεραπεία του Νεεμάν. Κοντά στον Ιορδάνη είναι η Συρία. Εκεί ήταν ένας αρχιστράτηγος ένδοξος, που ονομάζονταν Νεεμάν. Αυτός προσεβλήθη, από κορυφής μέχρις ονύχων, από μία κατηραμένη αρρώστια, τη λέπρα, που τότε ήταν αθεράπευτη. Πήγε σε γιατρούς, πήρε φάρμακα, αλλά δεν βρήκε θεραπεία. Τότε κάποια Ισραηλίτισσα υπηρέτρια της γυναίκας του είπε^. Αφέντη, θα γίνεις καλά, εάν πας να δεις τον Ελισαίο τον προφήτη, τον μαθητή του Ηλία^. εκείνος θα σου πει το θα κάνεις. Εδίσταζε, αμφέβαλλε, αλλά επί τέλους πήγε. Και ο Ελισαίος του είπε^. Μη φοβάσαι, θα θεραπευτείς, εάν επτά φορείς λουστείς στον Ιορδάνη ποταμό. Το θεώρησε γελοίο αυτό ο Νεεμάν. Να πάει αυτός, αρχιστράτηγος ένδοξος, να βγάλει τη στολή του, να ξεγυμνωθεί και να πέσει στα ρείθρα του Ιορδάνου επτά φορές. Στην αρχή εδίσταζε. Κατόπιν όμως πήγε, ελούσθη επτά φορές στον ποταμό, και εθεραπεύθη τελείως από την αρρώστια του (Βασιλειών Δ΄ κεφ. 5). Και τρίτη ιστορική ανάμνησις είναι ότι στον Ιορδάνη έστησε το βήμα του, τον άμβωνά του, ο Ιωάννης ο Πρόδρομος, ο οποίος καλούσε τον κόσμο σε μετάνοια. Όσοι μετανοούσαν έμπαιναν μέσα στον ποταμό και εξωμολογούντο τα αμαρτήματά τους. Έμεναν στο νερό λίγο ή πολύ, ανάλογα με τη διάρκεια της εξαγορεύσεως των αμαρτιών τους. Εδοξάσθη, λοιπόν, ο Ιορδάνης όταν η στρατιά του Ιησού του Ναυή πέρασε «αβρόχοις ποσί» το ρεύμα του. Εδοξάσθη όταν ο Νεεμίας ο Σύρος εθεραπεύθη από τα νερά του. Εδοξάσθη όταν στις όχθες του έστησε το βήμα της αληθείας ο Ιωάννης ο Πρόδρομος. Εδοξάσθη όμως πολύ περισσότερο και έγινε παγκόσμιος ο Ιορδάνης από τη Βάπτιση του Χριστού. Αγνοούν οι άνθρωποι τους ποταμούς της γης. Αλλ΄ ένας ποταμός είναι γνωστός σε όλη τη Χριστιανοσύνη, γιατί σ΄ αυτόν έγινε το μέγα γεγονός της ιστορίας, ότι στα νερά του εβαπτίσθη ο Χριστός, που δεν είχε ανάγκη ως αναμάρτητος. Αν προσέξατε, μια λέξη του σημερινού Ευαγγελίου αποδεικνύει την αναμαρτησία του Χριστού. Και η λέξις αυτή είναι το «ευθύς». «Και βαπτισθείς ο Ιησούς ανέβη ε υ θ ύ ς από του ύδατος» (Ματθαίος 3,16). Είπαμε ότι αυτοί που εβαπτίζοντο έμεναν μέσα στα νερά του Ιορδάνου όσο εξομολογούνταν τις αμαρτίες τους. Άλλος έμενε ένα τέταρτο, άλλος μισή ώρα, άλλος μία ώρα και άλλος περισσότερο. Αλλά ο Χριστός, λέει το Ευαγγέλιο, μόλις μπήκε βγήκε. «Ανέβη ε υ θ ύ ς από του ύδατος». Δεν έμεινε καθόλου, ούτε ένα δευτερόλεπτο, γιατί δεν είχε να πει καμία αμαρτία. Εγώ όμως, αγαπητοί μου, δεν είχα σκοπό να σας μιλήσω γι΄ αυτόν τον Ιορδάνη, αλλά για έναν άλλο Ιορδάνη, που είναι πολύ κοντά μας και θα πρέπει όλοι να τον περάσουμε^. Και αλίμονό μας, αν δεν τον περάσουμε. Αν σας πω να πάτε κάτω στον Ιορδάνη, θα μου πείτε ότι δεν έχετε καιρό, ότι είναι δύσκολο και ότι δεν έχετε λεφτά. Εγώ όμως δεν θα σας πω να πάτε σ΄ εκείνον τον Ιορδάνη, αλλά σ΄ έναν άλλον Ιορδάνη, που είναι απείρως ανώτερος από τον φυσικό Ιορδάνη ποταμό. Και ποιός είναι αυτός ο ποταμός ; Το λέει ο απόστολος σήμερα. Ο ποταμός αυτός, που ρέει ακαταπαύστως διά μέσου όλων των αιώνων και των γενεών, είναι η χάρις του παναγίου Πνεύματος. Είναι η «επιφάνεια» (προς Τίτο 2, 13), δηλαδή η φανέρωσις, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Είναι τα μυστήρια της Εκκλησίας μας, προ παντός δε το μυστήριο της Ιεράς εξομολογήσεως. Σταματώ εδώ, για να σας πω κάτι μεγάλο^. όχι δικό μου, αλλά της Εκκλησίας. Όλοι έχετε κλάψει. Άλλος έκλαψε τον πατέρα του, άλλος τη μητέρα του, άλλος το παιδί του, άλλος κάποιο συγγενή του^. είναι γεμάτη από δάκρυα η ανθρωπότης. Κοιλάς κλαυθμώνος έγινε ο κόσμος. Αν ένας άγγελος μαζέψει τα δάκρυα που χύνουν οι άνθρωποι, θα κάνει μια λίμνη μεγαλύτερη από την Πρέσπα. Αλλ΄ αυτά τα δάκρυα είναι άχρηστα. Υπάρχουν κάποια άλλα δάκρυα πολύτιμα. Είναι τα δάκρυα της μετανοίας. Ποιός από εσάς έκλαυσε για τ΄ αμαρτήματά του ; Μάτια, που κλαίτε για άλλα πράγματα, δώστε μου ένα δάκρυ μετανοίας ! Το δάκρυ που έχυσε η πόρνη, τα δάκρυα που χύνουν οι αμαρτωλοί στα εξομολογητήρια, ένα τέτοιο δάκρυ, λένε οι πατέρες της Εκκλησίας, το παίρνουν οι άγγελοι του Θεού, το πάνε στο θρόνο Του, και γίνεται Ιορδάνης ποταμός. Όλοι μας πρέπει να περάσουμε απ΄ αυτό τον Ιορδάνη. Και όπως λέω συχνά, δεν θα μας δικάσει ο Θεός γιατί αμαρτάνομε, αλλά γιατί δεν μετανοούμε. Το αμαρτάνειν είναι ανθρώπινο, αλλά το εμμένειν εν τη αμαρτία είναι σατανικό. Ένας μόνο δεν μετανοεί, ο σατανάς. Είθε λοιπόν την αγία αυτή ημέρα, από τα μάτια τα δικά μου και από τα μάτια τα δικά σας και από τα μάτια όλων, μικρών και μεγάλων, μικρών παιδιών και γερόντων, αρχόντων και αρχομένων, να φύγει ένα δάκρυ μετανοίας για ό,τι αμαρτωλό έχουμε πράξει. Για τα λόγια τα άπρεπα που είπαμε, για τις σκέψεις τις αμαρτωλές που κάναμε, και για τ΄ αμαρτωλά μας έργα που επράξαμε, να χύσουμε ένα δάκρυ. Να κλαύσωμε, αδελφοί μου, για όλα τ΄ αμαρτήματά μας και να θρηνήσουμε, για να περάσουμε έτσι τον πνευματικό Ιορδάνη. Και ο Ιορδάνης των δακρύων είναι απείρως ανώτερος από τον Ιορδάνη στον οποίον σήμερα αγιάζονται τα ύδατα.

Πηγή : Εφημερίδα - Hellas News

Κυριακή 11 Αυγούστου 2013

Δεν είναι οι λογισμοί γατιά να κάθονται στον ήλιο να κοιμούνται ανέμελα.

Τετάρτη, 31 Ιουλίου 2013

Δεν είναι οι λογισμοί γατιά να κάθονται στον ήλιο να κοιμούνται ανέμελα.

Δεν είναι οι λογισμοί γατιά να κάθονται στον ήλιο να κοιμούνται ανέμελα.

Αθωνικό απόδειπνο - μοναχού Μωυσέως αγιορείτου

Σε ευχαριστώ, Κύριε, γιατί με αξίωσες να λάβω ελεημοσύνη για το όνομα σου

Τετάρτη, 7 Αυγούστου 2013

Σε ευχαριστώ, Κύριε, γιατί με αξίωσες να λάβω ελεημοσύνη για το όνομα σου

Ο Dobre, ο δίκαιος από το Bajlo

Κάποτε ο αββάς Αρσένιος αρρώστησε στη Σκήτη και του χρειαζόταν λυχνάρι. Καθώς δεν είχε τρόπο να το αγοράσει, δέχτηκε από κάποιον ελεημοσύνη και είπε: " Σε ευχαριστώ, Κύριε, γιατί με αξίωσες να λάβω ελεημοσύνη για το όνομα σου".

Ευεργετινός, λόγοι και διδασκαλίες αγίων πατέρων, Δ΄ Εκδόσεις: ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

Η ΙΕΡΑ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ - ΚΥΡΙΑΚΗ

15 Ιουλ 2013

Η Ιερά Κοινότητα Αγίου Όρους για την κατάργηση της αργίας της Κυριακής

ΚΑΡΥΑΙ ΤΗι 2α / 15η Ιουλίου 2013

ΑΡ. ΠΡΩΤ. Φ.3/10β/2034

Εξοχώτατον

Υπουργόν Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας, Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων κύριον Κωνσταντίνον Χατζηδάκην

Χαρ. Τρικούπη 182

101 78 Αθήνας

Εξοχώτατε κύριε Υπουργέ,

Μετά βαθυτάτης θλίψεως η Ιερά Κοινότης, αποτελουμένη εκ των Αντιπροσώπων των είκοσιν Ιερών Μονών του Αγίου Όρους, επληροφορήθη την κατάθεσιν εις την Βουλήν του νομοσχεδίου «Κανόνες ρύθμισης της αγοράς προϊόντων και της παροχής υπηρεσιών», με το οποίον επιτρέπεται η προαιρετικώς και υπό προϋποθέσεις λειτουργία των εμπορικών καταστημάτων κατά τας Κυριακάς.

Ωστόσον, τούτο αποτελεί εν ουσιαστικόν βήμα δια την κατάργησιν της αργίας της Κυριακής, η οποία εθεσπίσθη από τα βυζαντινά χρόνια και ετηρήθη από συστάσεως του Ελληνικού Κράτους, ως αποτέλεσμα του σεβασμού του πιστού λαού μας προς την Ορθόδοξον Παράδοσιν. Η κατάργησίς της απεφεύχθη κατά την περίοδον της τουρκοκρατίας χάρις εις τους αγώνας του μεγάλου Αγιορείτου αγίου ιερομάρτυρος και εθναποστόλου Κοσμά του Αιτωλού, ο οποίος μεταξύ άλλων έλεγε: «Αδελφοί μου, Σας συμβουλεύω να φυλάγετε την Κυριακήν, ωσάν οπού είναι αφιερωμένη εις τον Θεόν».

Κατά την παρούσαν λίαν δυσχερή και κρίσιμον καμπήν της νεωτέρας ιστορίας της χώρας ημών, κατά την οποίαν ο ελληνικός λαός έχει περισσότερον από ποτέ άλλοτε ανάγκην κοινωνικής αλληλεγγύης, πνευματικής ενισχύσεως και επιστροφής εις τας παραδόσεις και όχι αποχριστιανοποιήσεως και αποδομήσεως της κοινωνικής συνοχής, θερμώς παρακαλούμεν, Εξοχώτατε κύριε Υπουργέ, δια την πλήρη αναθεώρησιν του άρθρου «Λειτουργία καταστημάτων τις Κυριακές».

Ελπίζοντες ότι θα αρθήτε εις το ύψος των περιστάσεων, τόσον Υμείς προσωπικώς όσον και οι αξιότιμοι Βουλευταί του Ελληνικού Κοινοβουλίου, και ότι εν τέλει η Ορθόδοξος Παράδοσις του Ελληνικού λαού θα γίνη σεβαστή υπό της πολιτικής αυτού ηγεσίας, ευχόμεθα να έχετε την σκέπην, ευλογίαν και άνωθεν φωτισμόν της Εφόρου του Ιεροῦ ημών Τόπου Υπεραγίας Θεοτόκου, και διατελούμεν μετ᾽ εξόχου τιμής

Άπαντες οι εν τη κοινή Συνάξει Αντιπρόσωποι και Προϊστάμενοι

των είκοσιν Ιερών Μονών του Αγίου Όρους Άθω.

Κοιν. Εις τους Βουλευτάς του Ελληνικού Κοινοβουλίου

ΚΑΤΑΡΓΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΧΑΡΙΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Καταργούμε την Κυριακή χάριν της Ευρώπης

ΚΑΤΑΡΓΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΧΑΡΙΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ;

Ακούμε συνεχώς πως με τα νομοσχέδια και τους νόμους, οι οποίοι σωρηδόν ψηφίζονται και επιβάλλονται τώρα τελευταία, συμμορφωνόμαστε με τα ευρωπαϊκά πρότυπα και τις ευρωπαϊκές οδηγίες. Θα κάνουμε τα πάντα, λένε οι πολιτικοί μας, για να μη βγούμε έξω από τα πλαίσια που μας έθεσαν οι εταίροι μας και να μη χάσουμε τις επόμενες δόσεις.

Στον Μολώχ λοιπόν της Ευρώπης, της γηραιάς αυτής πόρνης και μοιχαλίδας, που επ΄ εσχάτων των ημερών αρνήθηκε τον Χριστό και αγκάλιασε τον Μωάμεθ, τα θυσιάζουν όλα και προσκυνάνε και δουλικά φέρονται τα "παιδάκια" που μας κυβερνάνε.

Ας πεθάνει κόσμος, δεν τους πειράζει, ας σβήσουν οικογένειες, δεν νοιάζονται, ας μείνουν ακατοίκητα σπίτια, τα δικά τους νάναι καλά, ας ξοφλήσει η τρίτη ηλικία, αυτοί να μακροημερεύουν, ας αυξηθούν οι άνεργοι, αυτοί να μη χάσουν τις μίζες τους, ας αυτοκτονήσουν κι άλλοι, πολλοί, αδιάφορο, πόσοι, δεν τους αγγίζει αυτούς κανένας πόνος, ας κλείσουν νοσοκομεία, σχολεία, αυτοί θα στείλουν τα παιδιά τους στο εξωτερικό, ας βάλουν λουκέτο καταστήματα, το δικό τους κομματικό μικρομάγαζο να συνεχίζει να επιδοτείται από τον κρατικό κορβανά, ας πεταχτούν στο δρόμο νοικοκυριά, ας βγούν στο πεζοδρόμιο οι ελληνίδες, αρκεί να πετύχουμε τους στόχους που θέλει η Ευρώπη.

Δεν νοιάζονται, δεν πονάνε, δεν αγωνιούν, δεν αγχώνονται καθημερινά. Αυτοί ζούνε καλά. Δεν τους έχει αγγίξει η κρίση.

Και σε όλα αυτά τα δάκρυα και τα κλάματα, αφού έχουν εξασφαλίσει ότι δεν θα πληρώσουν τα κόμματά τους που χρωστάνε, δεν θα χρεοκοπήσουν οι τράπεζες που τους δανείζουν, δεν θα κλείσουν τα ΜΜΕ που τους στηρίζουν, δεν θα δικασθούν οι ίδιοι και οι φίλοι τους λόγω παραγραφής για τα σκάνδαλά τους, αυτοί λοιπόν οι προβατόσχημοι λύκοι, οι εκπαιδευμένοι στο εξωτερικό ολετήρες, που μισούν το γένος μας, οι υπαλληλίσκοι των μυστικών υπηρεσιών των ξένων, επικαλούνται την Ευρώπη.

Ποιά Ευρώπη; Αυτή που μας ξεγέλασε με τις επιδοτήσεις και χάσαμε την πρωτογενή παραγωγή μας, που μας χάρισε δήθεν τους ολυμπιακούς, όχι στα 100 χρόνια, αλλά μετά, και γονατίσαμε τελείως, η Ευρώπη των τοκογλύφων και των τραπεζιτών, των ομοφυλοφίλων και αιρετικών, των παιδόφιλων και κτηνοβατών, η Ευρώπη, η μουσουλμανική εταίρα και της γερμανικής μονοκρατορίας η ερωτική σύντροφος, η γηραιά ήπειρος, η γηρασμένη εν αμαρτίαις, η φόνισσα της Σερβίας... Η Ευρώπη των προληπτικών χτυπημάτων, η φιλοαλβανική Ευρώπη, η νατοϊκή και αποκρουστική Ευρώπη της σωματεμπορίας, των ναρκωτικών, της μαφίας και της Μασονίας, η Ευρώπη των στοών και των λεσχών, η άρρωστη αυτή Ευρώπη, αυτή που μας φόρτωσε τα εκατομμύρια των λαθρομεταναστών, δεν μας είναι ευπρόσδεκτη. Μόνο θάνατο μπορεί να μας φέρει.

Αυτή λοιπόν η Ευρώπη δεν θα μας καταργήσει τώρα και την Κυριακή. Δε θα αλλοιώσει και την οικογενειακή μας παράδοση. Δε θα νικήσουν το μάτι του Δαβίδ, δηλ. το άστρο της Μοσάντ και το μισοφέγγαρο του Ερντογάν, που διαφεντεύουν στην Ευρώπη, τον Σταυρό του Πατροκοσμά και του Ρήγα Φερραίου. Δεν τη θέλουμε αυτή την Ευρώπη! Θέλουμε την Πατρίδα μας πίσω.

Έχουμε αγριέψει. Έτσι πρέπει. Επιτέλους! Όσοι ψηφίσουν την κατάργηση της Κυριακής Αργίας θα επισημανθούν ονομαστικά και θα εκτεθούν δημόσια και θα απορριφθούν από το χριστεπώνυμο πλήθος, έστω και αν η υπνώττουσα εκκλησιαστική διοίκηση δεν αντιδράσει. Εμείς δεν θα πούμε ούτε «καλημέρα» ούτε «χαίρετε», καμιά χειραψία και φιλοφρόνηση δε θα προσφέρουμε στους θεομάχους και εκκλησιομάχους. Τέλεια αποστροφή αξίζει σε όσους καταπατήσουν την Εντολή του Κυρίου. Μαζί με τους αιρετικούς και τους σχισματικούς, θα είναι κι αυτοί. Ασφαλώς ούτε κατά διάνοια δεν θα ψηφίσει ελληνικό και ορθόδοξο χέρι τους βουλευτές αυτούς.

Σε κάθε περιοχή ιερείς του λαού και λαϊκοί πιστοί άνθρωποι θα ενημερώσουν τον λαό του Θεού ποιά ανθρωπάκια υπέκυψαν στην κομματική πειθαρχία και ψήφισαν όλα τα παραπάνω και αυτό το τελευταίο όνειδος του Υπουργείου Ανάπτυξης. Τώρα θα πληρώσουν αναδρομικά για όλα.

Το επιχείρημά τους ότι η κατάργηση της Κυριακής είναι σε προαιρετική βάση, είναι έωλο, γιατί βάζει την ιδέα της ανθρωποφαγίας μεταξύ των καταστηματαρχών και κάνει απάνθρωπο τον ανταγωνισμό. Δεν πιστεύουμε ούτε καν στις καλές τους προθέσεις. Ιδού ένα σενάριο, πιθανό και ενδεχόμενο: Τα καταστήματα κάτω των 250 τ.μ. είναι ελεύθερα όλες τις Κυριακές, λένε...Λοιπόν όλοι οι εν Ελλάδι Εβραίοι έμποροι και οι αλλογενείς λαθραίοι ιδρύουν τέτοιου είδους μικροκαταστήματα, κρυφοθυγατρικά εταιρειών κλπ και πετάνε εκτός τα ελληνικά. Νομίζουμε ότι δεν θα πάνε οι αγουροξυπνημένοι τις Κυριακές μετά τη νυχτερινή μέχρι πρωϊας διασκέδαση του Σαββάτου μικροαστοί δικοί μας να αγοράσουν; Ασφαλώς ναι. Οι πονηροί Εβραίοι θα αναπληρώσουν το χαμένο Σάββατό τους, οι μουσουλμάνοι τη χαμένη Παρασκευή τους και μείς τα κορόϊδα θα χάνουμε σταδιακά και οικονομία και θρησκεία.

Όταν πριν από λίγο καιρό είχε ακουστεί ότι οι μνημονιακοί πολιτικοί που έκαναν και συνεχίζουν να κάνουν τόσο κακό στην Πατρίδα είτε απο ανικανότητα είτε από σκοπιμότητα δεν θάπρεπε ποτέ με την ψήφο μας να ξαναπεράσουν το κατώφλι της ελληνικής Βουλής αυτό κρίθηκε τότε υπερβολικό. Φαίνεται όμως ότι ήταν πολύ λίγο. Τώρα με την κρυφή μεθόδευση της κατάργησης της Κυριακής αργίας από τα δύο μνημονιακά κόμματα εν μέσω θέρους και κατ΄απαίτηση προφανέστατα του εβραϊκού κατεστημένου στην Αμερική και την Ελλάδα, νομίζουμε ότι πρέπει να κλείσει ο δρόμος και προς την Ορθόδοξη Εκκλησία. Δεν είναι δυνατόν έλληνες βαπτισμένοι ορθόδοξοι να επιχειρήσουν τέτοια ασέβεια κατά του θείου νόμου και της Ελληνορθόδοξης Παράδοσης και να παραμείνουν στην ίδια, την όποια υποτιθέμενη σχέση είχαν, όπως και νάταν αυτή δομημένη, με την Εκκλησία και το Ναό. Πολύ πριν θα έπρεπε να είχαν μπεί τα επιτίμια της ακοινωνησίας και του μικρού αφορισμού για την ενοχή τους στην υπόθεση της φτωχοποίησης και των αυτοκτονιών. Τώρα όμως το πράγμα έφτασε στο απροχώρητο.

Πρέπει η Εκκλησία, της ενόχου σιωπής δυστυχώς - έστω και τώρα - με όση δύναμη έχει απομείνει στα πνευμόνια κάποιων ιεραρχών, να δημοσιοποιήσει τα ονόματα των αρχιτεκτόνων του ανοσιουργήματος και δημόσια να εκφρασθεί εκκλησιαστικά θέτοντας αυτούς εκτός του ποιμνίου της. Διαφορετικά θα αναλάβουν οι ορθόδοξοι χριστιανοί και θα γίνουν φρουροί της πίστεως και δεν θα υπάρξει πλέον δοξολογία και ορκωμοσία με προδότες της παραδόσεως και του αίματος των αγίων. Κλειστές οι πόρτες των ναών στους βέβηλους. Το ίδιο επιτίμιο πρέπει να επιβληθεί και σε όσους από ασυγχώρητη πλέον και βλακώδη εμμονή στηρίξουν και ψηφίσουν τα δύο μεγάλα κόμματα, αλλά και άλλα που από ιδεολογία δεν σέβονται την Εκκλησία.

Τέλος καλούνται οι καταστηματάρχες, οι οποίοι ήδη διαφωνούν κάθετα με το μέτρο, να υψώσουν φωνές και προειδοποιήσεις, οι δε κληρικοί της Ελλάδος, να διατρανώσουν την αντισυνταγματικότητα του εν λόγω νομοσχεδίου, διότι το ελληνικό σύνταγμα προστατεύει τους ιερούς κανόνες, μέσα στους οποίους περιλαμβάνεται και η αργία της Κυριακής και να επιβάλλουν τα πνευματικά επιτίμια στους καταπατητές της πίστεως.

Όλοι δε οι πιστοί με κορυφαίους τους Μητροπολίτες να εισβάλουν στη Βουλή την ημέρα της συζήτησης και να απαιτήσουν την ανατροπή του Νομοσχεδίου ή να θυροκολλήσουν, αν δεν μπορέσουν να καταθέσουν, έγγραφο αφορισμό σε όσους το ψηφίσουν, στη μνήμη του Μεγάλου Διδάχου των Σκλάβων αγίου Κοσμά του Αιτωλού.

«Γεννήματα εχιδνών», πολιτικοί των Μνημονίων, της Μπίλντεμπεργκ και της Νέας Τάξης «ήγγικεν» πλέον η Ώρα της οργής του Θεού και του λαού!!!

«ΜΩΡΑΙΝΕΙ ΚΥΡΙΟΣ, ΟΝ ΒΟΥΛΕΤΑΙ ΑΠΟΛΕΣΑΙ»

Το Νομοσχέδιο για την Κατάργηση της Κυριακής Αργίας είναι :

1. αντιευαγγελικό, γιατί καταστρατηγεί την Τετάρτη Εντολή του Δεκαλόγου και την τιμήν της Κυριακής Ημέρας που αναγνωρίζεται από την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη

2. αντικανονικό, γιατί οι ιεροί κανόνες επιβάλλουν επιτίμια σε όποιον δεν τιμά την Κυριακή και διδάσκει και νομοθετεί κατά παράβαση της Εντολής του Κυρίου

3. αντισυνταγματικό, γιατί το Σύνταγμα της Ορθοδόξου Ελλάδος προστατεύει τους ιερούς Κανόνες της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας και τιμωρεί όσους τους παραβαίνουν

4. αντιπαραδοσιακό, γιατί επί αιώνες οι Ορθόδοξοι Έλληνες, ακόμη και επί τουρκοκρατίας, ακόμη και στη διασπορά της ξενιτειάς, μαζευόντουσαν στην Εκκλησία και στο Ναό για να λατρεύσουν το Θεό τους

5. αντιγραφικό και αντιπατερικό, διότι από την εποχή των αποστόλων και μετά, καθόλη την πατερική διαχρονία, την Κυριακή ετελείτο η Θεία Ευχαριστία και λάτρευαν τον Αληθινό Θεό οι πιστοί

6. αντιανθρώπινο και εξοντωτικό, διότι ο άνθρωπος δεν αντέχει σε συνεχή εβδομαδιαία εργασία, όπως και στο παρελθόν έχει αποδειχθεί, κατά τη Γαλλική Επανάσταση

7. αντιοικογενειακό, διότι διαλύει τη συνοχή της οικογένειας και δεν της χαρίζει τη μόνη μέρα που παραδοσιακά την είχε για τη σύναξή της γύρω από το μεσημβρινό τραπέζι

8. ανθελληνικό, διότι προτιμά τη συμμόρφωση με τα ευρωπαϊκά αιρετικά και πολυπολιτισμικά δρώμενα μη λαμβάνοντας υπόψη το ύφος και το ήθος και την ιδιαιτερότητα της ελληνικής ψυχής

9. αντιδημοκρατικό, διότι όπως και για πολλά άλλα θέματα, έτσι και γι΄ αυτό δεν ερωτάται ο ελληνικός λαός, τη στιγμή μάλιστα που οι εμπορικοί σύλλογοι έχουν εκφρασθεί αρνητικά

10. υποκριτικό, διότι από το άνοιγμα των καταστημάτων την Κυριακή ασφαλώς δεν θα προέλθει η πολυπόθητη ανάπτυξη, μάλλον δε το κλείσιμο από εξάντληση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων θα ολοκληρωθεί και το γιγάντωμα των πολυεθνικών θα επεκταθεί

11. αντιεκκλησιαστικό, διότι τις Κυριακές είναι η μέρα που συνάζεται το εκκλησιαστικό σώμα γύρω από τη Θεία Ευχαριστία και τον Επίσκοπο στο Μέγα Μυστήριο της Εκκλησίας

12. επικίνδυνο, διότι θα αυξήσει τον ανταγωνισμό στο έπακρο και θα αποθηριοποιήσει τις εργασιακές σχέσεις εισάγοντας εξευτελιστικούς όρους εργασίας και αμοιβής με τέτοια ανεργία που έχουμε

13. ύπουλο, διότι όπως και στο παρελθόν έτσι και στο μέλλον πολλά νομοσχέδια αλλάζουν, τροποποιούνται, συμπληρώνονται και δέχονται ένα πλήθος επεμβάσεων εν μια νυκτί. Παράδειγμα: οι δύο Κυριακές οι εργάσιμες, που κακώς είχαμε μέχρι τώρα, έγιναν ξαφνικά επτά! Μέχρι και η Κυριακή των Βαίων!

14. αντιλαϊκό, διότι παίζει στην κυριολεξία με τον πόνο του λαού, του οποίου έχουν σπάσει την πλάτη από τα ασήκωτα βάρη και τις φορολογίες και τώρα του πετάνε ένα ξεροκόμματο, για να του κλέψουν και την ψυχή

15. αντίχριστο και βλάσφημο, γιατί δε σέβεται την Ανάσταση του Κυρίου μας, την οποία τιμάμε 52 Κυριακές το χρόνο και τις οποίες Κυριακές τις αφήνει ελεύθερες για εργασία, δίνοντας τροφή στην ασέβεια

16. ξενόφερτο και δουλικό, διότι προτιμά να μη τα χαλάσει με τις μειονότητες και τους λαθρομετανάστες και δεν συγκινείται από την ευαισθησία και την πίστη του λαού μας

17. διχαστικό, διότι μεταθέτει στις τοπικές κοινωνίες το πρόβλημα και επιφορτίζει τις τοπικές αυτοδιοικήσεις να ρυθμίσουν τα ωράρια. Καταλαβαίνουμε τι θα γίνεται εκεί που θα διαφοροποιούνται οι γειτονικοί δήμοι ή εκεί που θα έχουμε δημάρχους που δε θα φοβούνται το Θεό και δεν θα ντρέπονται τον άνθρωπο…

18. δολοφονικό, διότι η κούραση, ο ανταγωνισμός και η επιβάρυνση δεν θα συμβάλουν στην ψυχική αποφόρτιση των Ελλήνων, με αποτέλεσμα νάχουμε αυτοκτονίες και Κυριακή.

19. ασεβές και ανιστόρητο, διότι αγνοεί τους αγώνες των αγίων που πολλοί θυσίασαν ακόμη και τη ζωή τους για την Ημέρα του Κυρίου, όπως ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

20. καταστροφικό και σατανικό, διότι την Κυριακή ημέρα φροντίζουν οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί την ψυχή τους, διαβάζουν, προσεύχονται, εκκλησιάζονται, ακροώνται του θείου λόγου, αγαθοεργούν και δυστυχώς με αυτό το νομοσχέδιο διαλύονται όλα τα καλά έργα που οδηγούν στη σωτηρία

21. αντιμυστηριακό, διότι τις Κυριακές πολλοί πάνε σε μοναστήρια, εξομολογούνται, κοινωνούν, παντρεύονται και βαπτίζουν τα παιδιά τους...

22. ψευδές, διότι αυτά που λένε: σε εθελοντική βάση και μετά τη θεία λειτουργία, είναι προφάσεις εν αμαρτίαις. Ξέρουμε πως ξεκινάει κάθε μέρα και ο άλλος δεν έχει την πολυτέλεια του χρόνου και τη δυνατότητα για αλλαγές μέσα στη μέρα

23. άνανδρο, γιατί ενώ δεν είχαν το σθένος να τα βάλουν με την Εκκλησία και δήθεν της έκαναν χάρη που δεν έκοψαν μισθούς και συντάξεις σε κληρικούς και δεν πείραξαν την περιουσία της, ξεχνώντας το κοινωνικό της έργο, έρχονται τώρα να την χτυπήσουν πλάγια και ύπουλα

24. αντικοινοβουλευτικό, διότι ξέρουμε όλο αυτό τον τελευταίο καιρό πως ψηφίζονται εν μια νυκτί νομοσχέδια, ποια κομματική νοοτροπία και πειθαρχία απαιτείται, πως ξεπετάγονται με τη διαδικασία του επείγοντος νόμοι και αποφάσεις, αναγκάζοντας τους βουλευτές να ψηφίζουν παρά συνείδηση

25. άδικο και αισχρό, διότι έχουν αφήσει τράπεζες, κόμματα, κανάλια, συμβούλους και επιτροπές, εν μέσω κρίσεως απείραχτους, και να χρωστάνε μάλιστα, κι έρχονται τώρα ασεβώντας σε μια πανάρχαια εντολή του Θεού να παίξουν το πολιτικό τους παιγνίδι.

«ΟΣ ΕΑΝ ΟΥΝ ΛΥΣΗ ΜΙΑΝ ΤΩΝ ΕΝΤΟΛΩΝ ΤΟΥΤΩΝ ΤΩΝ ΕΛΑΧΙΣΤΩΝ ΚΑΙ ΔΙΔΑΞΗ ΟΥΤΩΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΕΛΑΧΙΣΤΟΣ ΚΛΗΘΗΣΕΤΑΙ ΕΝ ΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ» (Ματθ. ε΄ 18)

Μητροπολίτης Καστορίας Σεραφείμ, "Είμαστε άξιοι πολλών δακρύων..."

Άρθρο του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καστορίας κ. Σεραφείμ για την αργία της Κυριακής

«Υιέ, μη παραρρυής, τήρησον δε εμήν βουλήν και έννοιαν, ίνα ζήση η ψυχή σου, και χάρις η περί σω τραχήλω» (Παροιμ. 3,21-22). Σε ελεύθερη απόδοση: «Παιδί μου, μην πέσης, μην παρεκτρέπεις, αλλά τήρησε τον νόμο που εκφράζει την θέληση και τη σκέψη μου, ώστε και να ζήσεις πολλά χρόνια στη γη και η ψυχή σου να γλυτώση από τον αιώνιο θάνατο και να είναι η χάρις και η ευλογία του Θεού πάνω σου»

Ο λόγος του Θεού στον στίχο αυτό του Βιβλίου των Παροιμιών είναι χαρακτηριστικός. Ομιλεί για τα πρακτέα και για τα θεωρητικά. Είναι μία παραίνεση για το τι οφείλουμε να κάνουμε καθημερινά και πως πρέπει να βιώνουμε εδώ στη γη την παρουσία του Θεού, αν πραγματικά θέλουμε να έχουμε την ευλογία του Θεού στη ζωή μας.

Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Θεός δεν μας στέλνει καθημερινά την χάρη Του και δεν στέκεται με σεβασμό στην ελευθερία την οποία μας χάρισε, αλλά εμείς με την ζωή μας απεμπολούμε την χάρη του Θεού. Ένα τρανό παράδειγμα, αυτό που επιχειρείται στις μέρες μας: η κατάργηση της αργίας της Κυριακής.
Η Κυριακή, η ημέρα Κυρίου, είναι η πιο ιερή ημέρα.

Η ημέρα της Αναστάσεως.

Η ημέρα, που καθιερώθηκε ως αργία από τον Μέγα Κωνσταντίνο.

Η ημέρα, που την σεβάστηκαν ακόμη και οι πάσης φύσεως κατακτητές.

Η ημέρα, για την οποία ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός έλεγε: « Αδελφοί μου, σας συμβουλεύω να φυλάγετε την Κυριακή, ωσάν οπού είναι αφιερωμένην εις τον Θεόν».

Ο Εμπορικός Σύλλογος Νομού Καστοριάς, ακολουθώντας την γραμμή της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ελληνικού Εμπορίου, με έγγραφό του όπου αναφέρονται 52 επιχειρήματα, ζητά να μην καταργηθεί η αργία της Κυριακής. Μαζί με αυτούς, μαζί και με όλους τους άλλους που διαμαρτύρονται σήμερα, ενώνω κι εγώ την ταπεινή και ισχνή φωνή μου και απευθύνω στους κυβερνώντες του τόπου μας τα δικά μου ερωτήματα:

Αυτή την τραγωδία που βιώνει ο λαός μας την ώρα αυτή και που η μόνη του παρηγοριά είναι η παρουσία και η χάρη του Θεού που απορρέει μέσα από τα Μυστήρια της Εκκλησίας μας και ιδιαίτερα μέσα από τη Θεία Λειτουργία, έτσι θα την ξεπεράσουμε;

Όσον αφορά αυτούς που εκκλησιάζονται και που θέλουν να ευλαβούνται τον Θεό, θα τους στερήσουμε αυτή τη χάρη του Θεού, αυτήν την ελευθερία και το δικαίωμα να λατρεύουν ελεύθερα τον Θεό σ’ ένα ελεύθερο κράτος;
Αν το κάνουμε, είμαστε άξιοι πολλών δακρύων ...

Ιερά Μητρόπολη Καστορίας

Σκέψεις για το πρόσφατο Διαθρησκειακό Συνέδριο μεταξύ Ιουδαϊσμού και Ορθοδοξίας στη Θεσσαλονίκη

Σκέψεις για το πρόσφατο Διαθρησκειακό Συνέδριο μεταξύ Ιουδαϊσμού και Ορθοδοξίας στη Θεσσαλονίκη

ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΥΠΟΥ

Εν Πειραιεί τη 15η Ιουλίου 2013.

ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΣΦΑΤΟ ΔΙΑΘΡΗΣΚΕΙΑΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ.

Στις 4–6 Ιουνίου έγινε ο όγδοος κατά σειράν Διαθρησκειακός Διάλογος στη Θεσσαλονίκη μεταξύ Ιουδαϊσμού και Ορθοδοξίας. Το φετινό θέμα του διαλόγου ήταν: «Το πνευματικό και φυσικό περιβάλλον: σεβασμός προς τον κόσμο, σεβασμός προς αλλήλους». Όπως δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ» (16-6-2013), στη συνάντηση έλαβαν μέρος υψηλόβαθμοι κληρικοί και καθηγητές τόσο Ορθόδοξοι, όσο και Ιουδαίοι. Προεξάρχων ο μητροπολίτης Γαλλίας κ. Εμμανουήλ, ο οποίος κόμισε τις ευλογίες και μήνυμα του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, ο οποίος τόνισε πως «η σχέση μεταξύ ανθρώπων και η σχέση της ανθρωπότητος με την φύση δεν μπορούν να αποσυνδεθούν. Η καταστροφή του περιβάλλοντος και η κοινωνική αδικία, είναι όψεις της ιδίας αμαρτίας, συνιστούν την ίδια βλασφημία». Στη συνάντηση αυτή, πάντα κατά την εφημερίδα, έγιναν μακρές συζητήσεις για τις σχέσεις μεταξύ της πολιτικής και της θρησκείας και τα παρεπόμενά τους.

Έγινε συζήτηση για τη θεωρία «περί της συγκρούσεως των πολιτισμών» του SamuelHuntington, όπου οι πολιτισμοί εξισώνονται με τις θρησκείες και πως οι θρησκείες, μέσω των φανατικών εξωθούν σε πράξεις βίας και τρομοκρατίας. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός, ότι στη συνάντηση έγινε λόγος από θεολόγους και κληρικούς για την απάλειψη από τα ιερά κείμενα, τόσο της Ορθοδοξίας, όσον και του Ιουδαϊσμού, αντιχριστιανικών και αντισημιτικών αναφορών. Ωστόσο οι προτάσεις για μια τέτοια ενέργεια απορρίφτηκαν και από τις δύο πλευρές ως ανέφικτες,διότι προφανώς αυτό «θα ωφελούσε τους εκατέρωθεν εξτρεμιστές»! Και συνεχίζει η εφημερίδα το σημαντικότερο: «οι καταρτισμένοι ιεράρχες (σ.σ. ομιλεί εδώ μόνο για την ορθόδοξη χριστιανική πλευρά) μπορούν να επιλέγουν (σ.σ. με ποιά κριτήρια;) τα ιερά κείμενα κατ’ οικονομίαν, ανάλογα με το εκάστοτε κοινό»!

Σχετικά με το Συνέδριο αυτό και την θεματολογία του θα θέλαμε, να κάνουμε τις εξής παρατηρήσεις, για την ενημέρωση του πιστού λαού της μητροπολιτικής περιφέρειάς μας:

Παρατηρούμε με λύπη και ανησυχία τα τελευταία χρόνια έναν «πληθωρισμό» ΔιαθρησκειακώνΣυνεδρίων. Τα Συνέδρια αυτά,όπως είναι γνωστόν, προωθούνται και χρηματοδοτούνται εδώ και δεκαετίες από ισχυρούς πολιτικούς παράγοντες, από τα υπόγεια και σκοτεινά ρεύματα της Νέας Εποχής υπό το πρόσχημα της καταπολεμήσεως της διεθνούς τρομοκρατίας, της προστασίας του περιβάλλοντος, της αντιμετωπίσεως της κοινωνικής αδικίας και άλλων διεθνών κοινωνικών προβλημάτων και της προωθήσεως της παγκόσμιας ειρήνης. Ο πραγματικός όμως στόχος αυτών είναι η διαμόρφωση μιας παγκόσμιας θρησκευτικής συνειδήσεως, της Πανθρησκείας, την οποίαν επιδιώκουν, να πραγματοποιήσουν με την προώθηση και ενίσχυση του θρησκευτικού συγκρητισμού και την ανοικοδόμηση του πολυπολιτισμικού μοντέλου της Νέας Εποχής. Τους σκοτεινούς αυτούς στόχους της Νέας Εποχής άριστα εξυπηρετεί σε θρησκευτικό επίπεδο όπως είναι γνωστόν η παναίρεση του Οικουμενισμού, Διαχριστιανικού και Διαθρησκειακού.

Ωστόσο αυτής της μορφής οι Διάλογοι με αυτού του είδους την θεματολογία, που επιστρατεύονται, για να υπηρετήσουν πολιτικές, ή άλλες σκοπιμότητες και μάλιστα με κοινή συνεργασία με άλλα θρησκεύματα, όπως στην προκειμένη περίπτωση με τον Ιουδαϊσμό, δεν μπορούν να έχουν καμία θέση στους κόλπους της Ορθοδόξου Εκκλησίας, διότι είναι ξένοι προς την πίστη, την διδασκαλία της Εκκλησίας μας και την πατερική μας παράδοση. Οι θρησκείες του κόσμου μπορούν να κάμουν όσους διαλόγους επιθυμούν, άλλωστε τις ενώνει η ομοείδεια. Η Εκκλησία μας όμως είναι ανεπίτρεπτο και απαράδεκτο να συμφύρεται και να εξομοιώνεται με τις άλλες θρησκείες και να επιστρατεύεται, για να υπηρετήσει τέτοιου είδους σκοπιμότητες, σαν να ήταν ένας ειρηνευτικός οργανισμός, ή ένα πολιτιστικό σωματείο, διότι απλούστατα, η Εκκλησία δεν είναι καν θρησκεία, αλλά καινή κτίσις: «Ει τις εν Χριστώ καινή κτίσις» (Β΄Κορ.5,17), η φανέρωση του τριαδικού τρόπου ζωής στον κόσμο, νέα κοινωνία των εν Χριστώ σεσωσμένων, ξέχωρη από τις δυνάμεις του κόσμου. Η Εκκλησία μας δεν γνωρίζει άλλη μορφή Διαλόγου με τους Εβραίους παρά μόνο αυτήν, η οποία έχει μία και μοναδική θεματολογία: Να μεταδώσει σ’ αυτούς την αλήθεια του ευαγγελίου και να τους προσκαλέσει στην μετάνοια, στην αποδοχή της Ορθοδόξου πίστεως, και στην απάρνηση της πλάνης του Ιουδαϊσμού. Ματαίως προσπαθούν οι οπαδοί του Οικουμενισμού, να βρουν κοινά σημεία πίστεως με τις άλλες θρησκείες, και στην προκειμένη περίπτωση με τον Ιουδαϊσμό, και να οικοδομήσουν γέφυρες επικοινωνίας και συνεργασίας, όπως νομίζουν, μεταξύ ημών και αυτών. Αποτελεί δε βλασφημία η αντίληψη, ότι δήθεν όλες οι μονοθεϊστικές θρησκείες πιστεύουν στον ίδιο Θεό.Πως είναι δυνατόν οι Εβραίοι να έχουν τον ίδιο Θεό με τους Ορθοδόξους, αφού δεν πιστεύουν σε Τριαδικό Θεό, αλλά σε ένα θεό μονοϋπόστατο και μονοπρόσωπο; Αφού απορρίπτουν την ενανθρώπιση του Υιού του Θεού, την Θεότητα του Ιησού Χριστού και του αγίου Πνεύματος; Και πώς είναι δυνατόν, να υπάρχει σωτηρία σ’ αυτούς, όταν ο απόστολος Πέτρος μας βεβαιώνει ότι «ουκ έστιν εν ουδενί άλλω η σωτηρία, ουδέ γαρ όνομα έστιν έτερον υπό τον ουρανόν το δεδομένον εν ανθρώποις εν ω δει σωθείναι υμάς»; (Πραξ. 4,12). Οι Εβραίοι ήταν κάποτε ο περιούσιος λαός του Θεού στην εποχή της Παλαιάς Διαθήκης, στη συνέχεια όμως αποδείχθηκε ανάξιος αυτής της εκλογής, διότι απέρριψε τον Μεσσία Χριστόν και τον εσταύρωσε, αν και στο πρόσωπό Του πραγματοποιήθηκαν όλες οι μεσσιανικές προφητείες των προφητών. Την θέση του εβραϊκού λαού κατέλαβε ο νέος Ισραήλ της Χάριτος, η Εκκλησία, ο δε παλαιός Ισραήλ αποδοκιμάσθηκε από τον ίδιο τον Χριστό: «Ιδού αφίεται υμίν ο οίκος υμών έρημος» (Ματθ.23,38), «διά τούτο λέγω υμίν ότι αρθήσεται αφ’ υμών η βασιλεία του Θεού και δοθήσεται έθνει ποιούντι τους καρπούς αυτής» (Ματθ.21,43).Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος στον πρώτο «Κατά Ιουδαίων» λόγο του σημειώνει: «Και βέβαια θα ισχυριστούν, ότι και αυτοί προσκυνούν τον Θεό. Αλλά αυτό να μην το πει κανένας. Γιατί κανένας Ιουδαίος δεν προσκυνεί τον Θεό. Ποιός τα λέγει αυτά; Ο Υιός του Θεού: ‘Εάν γνωρίζατε’, λέγει, ‘τον Πατέρα μου, θα γνωρίζατε και εμένα. Αλλ’ ούτε εμένα γνωρίζετε, ούτε τον Πατέρα μου’».[1] Πως θα χαρακτήριζαν άραγε σήμερα οι Οικουμενιστές τον μεγάλο αυτόν Πατέρα, αν ζούσε στην εποχή μας και τολμούσε να πει όλα τα παρά πάνω;

Αυτό δε σημαίνει βεβαίως ότι δεν περιμένουμε τη μετάνοια του ισραηλιτικού λαού και την αναγνώριση στο θεανδρικό πρόσωπο του Χριστού, τον αναμενόμενο Μεσσία της Παλαιάς Διαθήκης. Σύμφωνα με την προφητική ρήση του αποστόλου των εθνών Παύλου, «Οὐ γὰρ θέλω ὑμᾶς ἀγνοεῖν, ἀδελφοί, τὸ μυστήριον τοῦτο, ἵνα μὴἦτε παρ᾿ἑαυτοῖς φρόνιμοι, ὅτι πώρωσις ἀπὸ μέρους τῷ᾿Ισραὴλ γέγονεν ἄχρις οὗ τὸ πλήρωμα τῶν ἐθνῶν εἰσέλθῃ, καὶ οὕτω πᾶς ᾿Ισραὴλ σωθήσεται, καθὼς γέγραπται· ἥξει ἐκ Σιὼν ὁ ρυόμενος καὶἀποστρέψει ἀσεβείας ἀπὸ᾿Ιακώβ· καὶ αὕτη αὐτοῖς ἡ παρ᾿ἐμοῦ διαθήκη, ὅταν ἀφέλωμαι τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν. κατὰ μὲν τὸ εὐαγγέλιον ἐχθροὶ δι᾿ὑμᾶς, κατὰ δὲ τὴν ἐκλογὴν ἀγαπητοὶ διὰ τοὺς πατέρας» (Ρωμ.11,25-28). Ως πρόσωπα οφείλουμε να αγαπούμε, και αγαπάμε, ανεξαιρέτως όλους τους ανθρώπους, και εν προκειμένω τους πιστούς της Ιουδαϊκής θρησκείας, και να προσευχόμαστε για τη σωτηρία όλου του κόσμου. Ειδικά για τους συνέλληνες Ιουδαίους στο θρήσκευμα δείξαμε ως ορθόδοξοι πιστοί τα καλλίτερα δείγματα αγάπης και αλληλεγγύης, όταν ο θηριώδης και απάνθρωπος ναζισμός εκτελούσε την γενοκτονία εναντίον τους. Και αν χρειασθεί (το απευχόμαστε), θα το επαναλάβουμε. Αυτό όμως δεν μας εμποδίζει να μην στηλιτεύουμε την πλάνη, όπου υπάρχει.

Πέραν αυτών σε τι ωφέλησαν οι μέχρι τώρα γενόμενοι Διαθρησκειακοί Διάλογοι; Επέτυχαν να εξαλείψουν, ή έστω να περιορίσουν, τις αιματοχυσίες και τους πολέμους, την κοινωνική αδικία και εκμετάλλευση, την συσσώρευση του πλούτου στα χέρια ολίγων ισχυρών, την καταπολέμηση της φτώχειας, ή να «φρενάρουν» την περιβόητη και αμφισβητούμενη θεωρία «της συγκρούσεως των πολιτισμών»;Ούτε στο ελάχιστο δεν μπόρεσαν να συμβάλουν προς την κατεύθυνση αυτή. Μάλλον η βία, η τρομοκρατία, ο ρατσισμός, ο εθνικισμός γιγαντώνεται τελευταία! Μια ματιά στα σχετικά πρόσφατα γεγονότα του αιματηρού εμφυλίου πολέμου στη Συρία επιβεβαιώνουν του λόγου το ασφαλές. Επί καθημερινής βάσεως πληροφορούμεθα από τα ΜΜΕ και το διαδίκτυο τον εξελισσόμενο απηνή διωγμό, τον οποίον υφίστανται οι Χριστιανοί από τους εξτρεμιστές μουσουλμάνους με ανελέητες σφαγές, βιασμούς, και βανδαλισμούς. Παρόμοιο διωγμό υφίστανται οι Χριστιανοί σ’ όλα τα αραβικά κράτη της Μέσης Ανατολής και σ’ όλα τα κράτη της Βορείου Αφρικής, όπου κυριαρχεί ο Μουσουλμανισμός.Επίσηςο ισχυρισμός όσων υποστηρίζουν τους Διαθρησκειακούς Διαλόγους, ότι δήθεν δίνουμε την Ορθόδοξη μαρτυρία μας στους αλλοθρήσκους δεν ευσταθεί, διότι οι Σύνεδροι δεν έρχονται «αδιάβαστοι» στα συνέδρια και ως εκ τούτου γνωρίζουν κάλλιστα την πίστη μας. Ακόμη, κανένας ποτέ ως τώρα αλλόθρησκος Σύνεδρος δεν ασπάσθηκε την Ορθοδοξία, πειθόμενος από τα επιχειρήματα των ιδικών μας Ορθοδόξων συνέδρων.

Εις ό,τι αφορά το συζητηθέν στο εν λόγω Συνέδριο της απαλείψεως «αντιχριστιανικών και αντισημιτικών» αναφορών από τα ιερά κείμενα, διερωτόμαστε: Υπάρχουν άραγε κληρικοίκαι θεολόγοι, που να συζητούν έστω, το ενδεχόμενο τροποποίησης των Αγίων Γραφών ή των υμνογραφικών κειμένων; Υπάρχουν άραγε κληρικοί, που θα επιλέγουν ανάλογα με την περίσταση να χρησιμοποιούν τα «επίμαχα» αυτά κείμενα, τα οποία υποτίθεται ότι τροφοδοτούν τον αντισημιτισμό;Με μια τέτοια επιλεκτική στάση τους απέναντι στα ιερά κείμενα αποδεικνύουν κατ’ ουσίαν, ότι οι θεολόγοι αυτοί δεν θεωρούν τα κείμενα αυτά στο σύνολό τους ως θεόπνευστα, πράγμα που αποτελεί βλασφημία, διότι έρχονται σε αντίθεση με τον λόγον του Κυρίου «Ος εάν ούν λύση μίαν των εντολών τούτων των ελαχίστων και διδάξη ούτως τους ανθρώπους ελάχιστος κληθήσεται εν τη βασιλεία των ουρανών…» (Ματθ.5,19), και προς τον λόγο του αποστόλου Παύλου «Πάσα γραφήθεόπνευστος και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς παιδείαν την εν δικαιοσύνη…» (Β΄Τιμ.3,16). Μήπως λοιπόν ετοιμάζεται μια νέα «καρατόμηση» κειμένων, ανάλογη με εκείνη του μακαριστού αρχιεπισκόπου Αμερικής κυρού Ιακώβου, ο οποίος απάλειψε τους ύμνους της Μεγάλης Εβδομάδος, οι οποίοι στηλιτεύουν τους ιστορικούς σταυρωτές του Κυρίου; Οψόμεθα.

Εκ του Γραφείου Αιρέσεων και Παραθρησκειών.

Ο υπεύθυνος

Αρχ. Παύλος Δημητρακόπουλος.

Ο Γραμματέας

κ. Λάμπρος Σκόντζος, Θεολόγος.

[1]Ιω. Χρυσοστόμου, Κατά Ιουδαίων1,3,ΕΠΕ 34,111