Άγιος Κενδέας

Άγιος Κενδέας

6 Οκτωβρίου

Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα

 

Ο άγιος Κενδέας ήταν Αλαμάνος στήν καταγωγή καί σέ ηλικία 18 ετών έγινε μοναχός στά μέρη τής Παλαιστίνης. Οι συνεχείς επιδρομές τών ληστών στήν περιοχή εκείνη τόν έκαναν νά μεταναστεύση, μαζί μέ άλλους μοναχούς, στήν Κύπρο. Μετά από μεγάλη ταλαιπωρία, λόγω θαλασσοταραχής, έφθασαν στά παράλια τής Πάφου καί ο άγιος Κενδέας κατέφυγε σέ μιά σπηλιά. Εκεί δοκίμασε πολλούς καί ποικίλους πειρασμούς. Ένας από τούς μεγαλύτερους ήταν η παρουσία στήν περιοχή εκείνη ενός ληστή, ο οποίος παρενοχλούσε τόν άγιο γιά μεγάλο χρονικό διάστημα, μέχρι πού συνελήφθη από τίς Αρχές. Αργότερα, πληροφορήθηκε ότι ο φίλος του καί συνασκητής του π. Ιωνάς ευρίσκεται στήν περιοχή τής Αμμοχώστου καί έσπευσε πρός συνάντησή του. Μετά από πολλές περιπλανήσεις ο Θεός ευδόκησε νά συναντηθούν καί αφού ασπάσθηκαν αλλήλους, συζήτησαν διάφορα πνευματικά θέμα¬τα καί «παρεκλήθησαν ου μετρίως». Κατόπιν ο άγιος Κενδέας ασκήτευσε στήν περιοχή τής Αμμοχώστου, κοντά στό χωριό Αυγόρου. Στήν περιοχή αυτή υπάρχει σήμερα γυναικεία Ιερά Μονή, καθώς επίσης καί Ιερός Ναός, στήν Πάφο, πού τιμούνται στό όνομά του. Θά πρέπει νά σημειωθή ότι ο άγιος έχει τό χάρισμα τών ιαμάτων καί θεραπεύει κυρίως τίς νευραλγίες.

Η Ιερά Μονή τού αγίου Κενδέα βρίσκεται ακριβώς απέναντι από τά τουρκικά φυλάκια. Όποιος τήν επισκέπτεται διερωτάται γιά τό τί συνέβη καί σταμάτησαν οι Τούρκοι εισβολείς, τό 1974, απέναντι από τήν Μονή καί δέν προχώρησαν λίγο ακόμα γιά τήν καταλάβουν. Επίσης, απορία προκαλεί καί τό γεγονός ότι οι μοναχές δέν εγκατέλειψαν τήν Ιερά Μονή κατά τήν διάρκεια τής τουρκικής εισβολής, παρά τήν αυστηρή διαταγή τού ελληνικού στρατού, τήν στιγμή πού οι Τούρκοι προχωρούσαν ακάθεκτοι καί οι κάτοικοι τών γύρω χωριών εγκατέλειψαν τά σπίτια τους καί έφυγαν πρός τίς νοτιότερες περιοχές γιά νά σωθούν.

Η Γερόντισσα τής Ιεράς Μονής τού αγίου Κενδέα απάντησε γραπτώς σέ αυτές τίς απορίες. Ομολόγησε ότι πράγματι κατά τήν διάρκεια τού πολέμου δέχθηκε πολλές πιέσεις από τόν ελληνικό στρατό, γιά νά εγκαταλείψη τό Μοναστήρι μαζί μέ όλες τίς μοναχές. Αρνήθηκε όμως νά τό πράξη, διότι πίστευε ότι οι Τούρκοι δέν θά καταλάβουν τό Μοναστήρι, αλλά θά σταματήσουν ακριβώς απέναντι. Στήν ερώτηση τών Ελλήνων στρατιωτών, γιά τό πού στηρίζει αυτήν τήν άποψή της, απάντησε ότι τής τό είπε ο άγιος Κενδέας ένα μήνα πρίν. Εκείνοι γέλασαν ειρωνικά καί επεχείρησαν νά απομακρύνουν εκείνη καί τίς μοναχές, μέ τήν βία. Οι μοναχές επέμειναν στήν άποψή τους καί τελικά δέν έφυγαν, παρά τίς αφόρητες πιέσεις, επειδή είχαν κατά νούν τήν εντολή τού αγίου Κενδέα νά μήν εγκαταλείψουν τό Μοναστήρι, όσες πιέσεις καί άν δεχθούν, καί ότι εκείνος θά τίς προστεύση.

Επίσης, η Γερόντισσα αναφέρει ότι στίς δύο πρώτες εμφανίσεις τού αγίου δέν έδωσε σημασία επειδή είχε μάθει νά μή δίδη σημασία στά όνειρα, αλλά καί επειδή φοβήθηκε τήν διαβολική πλάνη. Καί στήν συνέχεια περιγράφει λεπτομερώς τά όσα τής είπε καί τής έδειξε ο άγιος Κενδέας, τήν τρίτη φορά. Αυτό πού έχει σημασία είναι ότι τά γεγονότα εξελίχθηκαν ακριβώς όπως τά προείπε ο άγιος. Οι μοναχές προμηθεύθηκαν αρκετά τρόφιμα, γιά νά μήν αναγκασθούν νά βγούν από τό Μοναστήρι κατά τήν διάρκεια τού πολέμου, αλλά καί οι Τούρκοι σταμάτησαν στό μέρος πού είχε υποδείξει ο άγιος.

 

Οι πειρασμοί στήν ζωή μας δέν είναι κατάρα, αλλά ευλογία καί, όπως τονίζει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, πρέπει νά χαιρόμαστε γι’ αυτούς καί νά λυπόμαστε γιά τήν αμαρτία.

 

Η Κύπρος, «κρίμασιν οίς είδε Κύριος», κατελήφθη κατά τό ήμισυ σχεδόν από τούς Τούρκους, αλλά ο άγιος Κενδέας, όπως είπε ο ίδιος, εδεήθη τού Κυρίου όπως παραμείνη η Μονή του ελεύθερη, γιά νά αποτελή πηγή παρηγοριάς καί πνευματικού ανεφοδιασμού γιά τούς πιστούς, καί κυρίως γιά τούς κατοίκους τών διπλανών χωριών, τά οποία παραμένουν ελεύθερα.

Ο βίος καί η πολιτεία τού αγίου Κενδέα μάς δίνουν τήν αφορμή νά τονίσουμε τά ακόλουθα:

Ο Θεός είναι εκείνος πού κυβερνά τήν ιστορία καί προνοεί γιά όλα τά δημιουργήματά Του, κυρίως δέ γιά τόν άνθρωπο, τόν οποίο εποίησε μέ ιδιαίτερη φροντίδα, «κατ’ εικόνα καί καθ’ ομοίωσίν Του». Κανένα από τά γεγονότα πού συμβαίνουν στήν ζωή μας δέν είναι τυχαίο, αλλά όλα κατευθύνονται από τήν πρόνοια καί τήν αγάπη τού Θεού, ο οποίος εργάζεται συνεχώς γιά τήν σωτηρία μας χωρίς, όμως, νά παραβιάζη τήν ελευθερία μας. Επίσης, η Μητέρα Του, η Παναγία, καθώς καί οι φίλοι Του, οι Άγιοι προστατεύουν όλους εκείνους οι οποίοι τούς επικαλούνται καί μέ τήν παρρησία πού έχουν πρός τόν Θεό πρεσβεύουν συνεχώς γι’ αυτούς. Είναι οι καλύτεροι φίλοι τών πιστών καί ιδίως τών πονεμένων. Είναι ευαίσθητοι στόν ανθρώπινο πόνο, επειδή καί αυτοί στήν ζωή τους πόνεσαν, αλλά καί υπέφεραν πολλούς καί ποικίλους πειρασμούς, τούς οποίους, όμως, αντιμετώπισαν μέ πίστη καί ελπίδα στόν Θεό, από τόν Οποίο αντλούσαν παρηγοριά, δύναμη καί υπομονή.

Οι πειρασμοί στήν ζωή μας δέν είναι κατάρα, αλλά ευλογία καί, όπως τονίζει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, πρέπει νά χαιρόμαστε γι’ αυτούς καί νά λυπόμαστε γιά τήν αμαρτία καί όχι νά κάνουμε τό αντίθετο. Λέγει: «Δέν πρέπει νά λυπόμαστε όταν παθαίνουμε κάτι κακό, αλλά όταν κάνουμε κάτι κακό. Εμείς, ωστόσο, έχουμε αντιστρέψει τά πράγματα. Έτσι, αμέτρητα κακά νά διαπράξουμε, ούτε λυπόμαστε ούτε ντρεπόμαστε. Άν, όμως, πάθουμε καί τό παραμικρό κακό από κάποιον, τότε τά χάνουμε, βαριοθυμούμε, γινόμαστε συντρίμια καί δέν συλλογιζόμαστε πώς οι θλίψεις καί οι πειρασμοί φανερώνουν τήν φροντίδα τού Θεού γιά μάς περισσότερο από τά ευχάριστα περιστατικά». Καί συνεχίζει: «Γι’ αυτό, λοιπόν, υπάρχουν η λύπη καί η αθυμία, όχι γιά νά μάς κυριεύουν όταν πεθαίνη ένα αγαπημένο μας πρόσωπο ή όταν χάνουμε χρήματα ή όταν δοκιμάζουμε κάποια αποτυχία, αλλά γιά νά μάς βοηθούν στόν πνευματικό μας αγώνα... Άς λυπόμαστε όχι γιά τήν θλίψη ή τήν βλάβη πού μάς προξενεί κάποιος, αλλά γιά τίς αμαρτίες μας, μέ τίς οποίες λυπούμε τόν Θεό. Γιατί οι αμαρτίες διώχνουν μακριά μας τόν Θεό, ενώ οι θλίψεις πού δοκιμάζουμε από άλλους ανθρώπους, Τόν κάνουν νά μένη κοντά μας ως προστάτης».

Ο πόνος εξαγνίζει, ειρηνεύει καί χαροποιεί τόν άνθρωπο, όταν εκείνος τόν αντιμετωπίζη μέ ευχαριστιακή καί δοξολογική διάθεση καί τόν θεωρή ως εκδήλωση τής αγάπης, τής φροντίδας καί τής προστασίας τού Θεού.